Uwaga! Ten złoczyńca jest Prawie Czystym Złem. Oznacza to, że ten złoczyńca jest wyjątkowo nikczemną postacią, aczkolwiek z różnych powodów nie jest wystarczająco nikczemny, aby kwalifikować się jako pełnoprawne Czyste Zło. Może się on nie kwalifikować dlatego, że, pomimo popełnionych okrucieństw i złego charakteru, ma pojedynczą, minimalnie pozytywną cechę lub dokonał co najmniej jednego dobrego czynu, ewentualnie, nie spełnia on wystarczających warunków jako Czyste Zło w porównaniu z innymi całkowicie nikczemnymi złoczyńcami w tym samym dziele. Zawsze się to jednak może zmienić, jeśli np. na skutek nowych wydarzeń lub popełnionych nowych czynów w fabule, złoczyńca może zostać uznany za pełnoprawne Czyste Zło.
|
—Czarnoksiężnik z Angmaru.
—Czarnoksiężnik z Angmaru do Gandalfa Białego.
Czarnoksiężnik z Angmaru – przywódca Nazguli, prawa ręka Saurona. Sauron z pomocą Pierścienia Władzy zamienił w Upiora, podległemu jego woli. Po porażce Saurona w Wojnie Ostatniego Sojuszu, uciekł do Angmaru, gdzie założył królestwo zła. Po jego upadku wrócił do Mordoru, a następnie poprowadził wojska Saurona podczas Wojny o Pierścień.
Został zabity w bitwie o polach Pelennoru przez Meriadoca Brandybucka i Éowynę, siostrzenicę króla Théodena.
Biografia[]
Druga Era[]
Czarnoksiężnik był wysoko postawionym człowiekiem, który pragnął władzy. Sauron podarował mu jeden z Pierścieni Władzy. Czarnoksiężnik używał go przez jakiś czas, ale z czasem zamienił go w upiora. Pierwszy raz pojawił się w 2251 roku. Przez następnie 1200 lat służył jako zastępca Saurona. Walczył w wojnie z Ostatnim Przymierzem Elfów i Ludzi między 3434, a 3441 rokiem. Po pokonaniu Saurona, razem z innymi Nazgulami zniknął ze Śródziemia.
Trzecia Era[]
Sauron powrócił i przejął Dol Guldur pod mianem Nekromanty. To było znakiem, że Czarnoksiężnik i reszta Upiorów Pierścienia powróciło do Śródziemia.
W 1300 roku Czarnoksiężnik osiadł w górach Angmaru, gdzie założył Królestwo Angmaru. Wtedy to zyskał miano Czarnoksiężnika z Angmaru.
Następnie rozpoczął kampanię wojenną z trzema podzielonymi królestwami Arnoru (Arthedainem, Rhudaurem i Cardolanem). W TA 1356 Czarnoksiężnik najechał na królestwa Rhudaur i zmusił jego króla do współpracy z Angmarem. Jego wojska zabiły króla Argleba, który bronił Rhudauru. W 1409 roku zaatakował wierzę Amon Sul, zdobył ją oraz spalił. Najechał również królestwo Cardolanu. Zaatakował również Arthedain i był bliski jego zniszczenia, ale król Araphor z pomocą Elfów z Lindonu oraz Rivendell zdołał pokonać siły inwazyjne. Wkrótce jedynym oporem przeciwko siłom Czarnoksiężnika było zachodnie królestwo Arthedain. Kontynuował wojnę z Arthedainem przez kilkadziesiąt kolejnych lat. W 1974 roku jego wojska zdobyły Fornost, stolicę Arthedainu. Wtedy Czarnoksiężnik ostatecznie zniszczył królestwa ludzi na północy. Czarnoksiężnik za swoją siedzibę obrał Fornost. Jednak rok później w Szarych Przystaniach wylądował Earnur z armią Gondoru, przyłączyli się do niego również Elfowie z Lindonu i oddział hobbickich łuczników.
Upadek Angmaru[]
—Glorofindel do Eärnura po ucieczce Czarnoksiężnika.
Czarnoksiężnik wiedząc, że zbliża się do niego armia Eärnura, postanowił wyjść wrogowi na przeciw. Doszło do bitwy, którą armia Angmaru zaczęła przegrywać. Czarnoksiężnik próbował uciec do swojej twierdzy Carn Dûm, ale nie udało mu się to, gdyż został doścignięty przez go jeźdźcy Gondoru, z Eärnurem na czele. Jednocześnie z Rivendell przybyły posiłki elfów, dowodzone przez Glorfindela. Klęska Angmaru była tak druzgocąca, że nie przeżył żaden sługa Czarnoksiężnika na zachód od Gór Mglistych.
Na pole bitwy przybył sam Czarnoksiężnik. Próbował zaatakować Earnura, ale koń Gondorczyka poniósł młodzieńca. Czarnoksiężnik zaśmiał się ze zgrozą. Gdy zjawił się Glorofindel, Czarnoksiężnik umknął przed nim, a jego królestwo upadło do końca.
Powrót do Mordoru[]
Po zniszczeniu królestw Północy Czarnoksiężnik wrócił do Mordoru, gdzie zaczął pracować od odbudowaniem potęgi jego pana. Zaczął gromadzić wokół siebie zastępy Orków, jak i pozostałych ośmiu Nazguli. W 2002 roku Trzeciej Ery zaatakował i zdobył Minas Ithil twierdzę. Wtedy to twierdza zaczęła być znana jako Minas Morgul, miejsce pełne zła.
W 2043 roku Trzeciej Ery wyzwał na pojedynek Króla Gondoru Eärnura, ale ten odmówił. Siedem lat później ponowił wyzwanie, a Gondorski Król je przyjął. Eärnur udał się na pojedynek z Czarnoksiężnikiem i zaginął. Odtąd Gondorem zaczęli rządzić Namiestnicy. Razem z innymi Nazgulami pozostał w Minas Morgul przez następnie 400 lat.
W 2475 roku Trzeciej Ery objął przywództwo nad hordami Orków i Haradrimów i poprowadził ich na Osgiliath. Zdobył wschodnią część miasta, niszcząc przy tym most na rzece Anduinie.
Po tym jak Sauron powrócił do Mordoru, postanowił odbudować swoją potęgę i odszukać Jedyny Pierścień. Po przesłuchaniu Golluma wysłał Czarnoksiężnika i resztę Nazguli, aby odszukali krainę Niziołków. Dotarli do Sarumana, który odmówił wyjawienia im lokalizacji Shire. Jakiś czas później spotkali Grimę, który w obawie przez Nazgulami wyjawił im lokalizację Shire. Wkrótce wyruszył na dalsze poszukiwania Jedynego Pierścienia.
Początek wojny[]
Razem z pozostałymi Nazgulami udał się do Shire. Poszukując "Bagginsa" dotarli do Bucklandu, ale tam nie znaleźli Pierścienia Władzy. Nazgule się rozdzieliły. Czarnoksiężnik z czwórką Nazguli udał się na Amon Sul. Tam znalazł Froda, Sama, Aragorna, Merry'ego i Pippina. Doszło do walki podczas której Czarnoksiężnik zranił Frodo ostrzem Morgulu. Nagule zostały jednak przegonione przez Aragorna. Później razem z innymi Nazgulami ścigał Glorofindela, który wiózł Froda do Rivendell. Na rzece Bruinen za pomocą magii Czarnoksiężnik i inne Upiory Pierścienia. Zabito ich konie, przez co musieli pieszo wracać do Mordoru.
Po powrocie Sauron podarował Czarnoksiężnikowi i innym Nazgulom Skrzydlate bestie. Czarnoksiężnik powrócił wtedy do Minas Morgul, gdzie objął dowództwo nad tamtejszymi siłami. Zaczyna przygotowywać tam siły do wymarszu na Osgiliath.
Oblężenie Minas Tirith i śmierć[]
Po tym jak Orkowie pod wodzą Gothmoga zajęli cały Osgiliath, Czarnoksiężnik mógł bez przeszkód rozpocząć oblężenie Minas Tirith. Jakiś czas później po kilku dniach oblężenia Czarnoksiężnik wysłał taran Grond, aby zniszczył bramę miasta. Udał się następnie konno pod bramę miasta i zaczął trzy razy powtarzać słowa w zapomnianym języku. Po tym, jak trzeci raz wypowiedział te słowa, Grond zniszczył bramę. Czarnoksiężnik wjechał do miasta i napotkał Gandalfa. Prawie doszło do konfrontacji, ale w tej samej chwili na pole bitwy przybyli Rohhirimowie. Czarnoksiężnik ruszył na króla Rohanu, Theodena, którego przygniótł przestraszony koń króla. Czarnoksiężnik gotował się do zabicia króla, ale w tym samym momencie wkroczył Dernhelm, którym się okazała być Eowina. Czarnoksiężnik stoczył pojedynek z kobietą, w którym to Eowina zabiła go z pomocą Meriadoka Brandybucka.
Galeria[]
