Edgar Baltazar

Ta strona to zalążek artykułu. Możesz pomóc Złoczyńcy Wiki, rozbudowując ją!

Uwaga!

Ten złoczyńca jest Nikczemnym Wzorcem. Oznacza to, że ta postać, mimo że jest okrutna i nikczemna, nie jest na tyle nikczemna, by kwalifikować się jako Czyste Zło, Prawie Czyste Zło czy nawet złoczyńca Niekonsekwentnie Okrutny. Niemniej jednak ta postać służy jako przykład tego, jak wysokie są Nikczemne Standardy danej historii, samemu ich nie przekraczając oraz co złoczyńca musi zrobić, by do nich przystawać lub je przewyższyć. Mimo że ten złoczyńca nie jest najgorszym z najgorszych, to wciąż potrafi być ohydny i nikczemny.

Edgar Baltazar to główny antagonista dwudziestego pełnometrażowego pełnometrażowego filmu animowanego Disneya Aryskotraci.

To pompatyczny lokaj Madame Adelaide de Bonfamile, który planuje pozbyć się księżnej i jej kociąt, aby stać się jedynym spadkobiercą fortuny tej pierwszej. Jest arcy-nemezis Thomasa O'Malleya.

W wersji oryginalnej podkładał mu głos Roddy Maude-Roxby, a w polskiej wersji głosu użyczył mu nieżyjący już Andrzej Tomecki.

Osobowość[]

Edgar jest przedstawiany jako wyrafinowany, lojalny i uprzejmy kamerdyner, jednak pod jego zewnętrzną powłoką kryje się intrygujący, chciwy, niecierpliwy i egoistyczny mężczyzna (choć taka postawa pojawia się tylko dlatego, że wspomina się o fortunie Madame Bonfamille; w przeciwnym razie chętnie pozostałby lojalny wobec jego kochankę, eliminując w ten sposób jego antagonistyczną rolę).

Chociaż Edgar jest osobą wysoce manipulującą i samolubną, wydaje się, że wykazuje pewien stopień empatii. Łatwo byłoby mu po prostu zabić Księżną i jej kocięta, ale zamiast tego zdecydował się jedynie je porwać i wypuścić na wolność; a kiedy to się nie udało, uciekł się do wysłania ich do Timbuktu, a gdy walczył z Thomasem O'Malleyem widłami, użył go, aby zatrzymać kota, zamiast go przebić lub zabić. Oznacza to, że Edgar wyraźnie ma lepsze poczucie moralności niż złoczyńcy tacy jak Cruella De Mon i jest znacznie bardziej niezdarny niż nikczemny, o czym świadczą jego niezdarne wybryki, od potknięcia się o kosz na śmieci gdy pomylił gałąź drzewa z pistoletem na plecach, niezdarnie zawrócił na motocyklu z dala od komisariatu i przez pomyłkę zjechał motocyklem po schodach metra, wypluwając z szoku łyk wina, słysząc miauczenie kociąt głośno do drzwi, gdy mysz Roquefort zawiązała mu sznurowadła i potykając się o nie, oraz (co najbardziej komiczne) znalazł się w sytuacji, w której Napoleon i Lafayette (dwa psy hodowlane) zaatakowały go.

Edgar okazuje się również wyjątkowo irracjonalnym i nieinteligentnym imbecylem. Wydaje się, że przyjął stwierdzenie, że koty dosłownie mają dziewięć żyć, wyjaśniając swoje przekonanie, że umrze na długo przed śmiercią kotów. Wydaje się też nie zdawać sobie sprawy, że nawet gdyby Księżna i jej kocięta przeżyły go, nadal miałby kontrolę nad odziedziczonym majątkiem, ponieważ jako koty oczywiście nie potrafią samodzielnie posługiwać się pieniędzmi. Jednakże jednym z wyjaśnień może być to, że Edgar mógł wydać część pieniędzy na koty, choć tak naprawdę chciał to wszystko dla siebie.

Historia[]

Edgar zaczyna jako wierny kamerdyner Madame Adelajdy, jednak gdy podsłucha, że planuje zostawić cały swój majątek i fortunę swoim kotom, a po ich śmierci samemu Edgarowi, zaczyna planować pozbycie się ich, błędnie obliczając, że zanim koty umrą (bo wierzył, że koty mają dosłownie dziewięć żyć), umrze już ze starości (nieświadomy oczywiście, że to on będzie zarządzał fortuną). Tego popołudnia mieszał tabletki nasenne z kocim mlekiem i prawie spróbował mleka, zanim zdał sobie sprawę, że jest lepsze. Kiedy wszystkie koty już śpią, Edgar wymyka się z nimi z rezydencji i wyjeżdża na wieś, aby pozbyć się ich na swoim motocyklu. Jego plan zostaje przypadkowo udaremniony przez dwa psy, Napoleona i Lafayette, które mieszkają na pobliskiej farmie, kiedy zauważają lokaja i zaczynają gonić wszystko, co na kółkach. Zdesperowany, by ujść z życiem, Edgar zostawia na farmie swój parasol, melonik, buty i wózek boczny. Gubi także kosz z kociętami nad brzegiem rzeki, ale zauważa tę stratę dopiero po powrocie do rezydencji.

Następnego ranka wszyscy w rezydencji są zrozpaczeni zniknięciem kotów. Edgar jest jedynym mieszkańcem rezydencji, który czuje się szczęśliwy i zadowolony, ku wielkiemu zaskoczeniu Roqueforta i Frou-Frou. Nieświadomy tego, że Frou-Frou to inteligentny koń, Edgar wchodzi do stajni i w swej nadmiernej pewności siebie ujawnia w gazecie swoje przewinienia, opisując szczegółowo porwanie, ku wielkiemu zniesmaczeniu Frou-Frou i Roqueforta, podczas gdy Edgar napawa się tą wiadomością. Jego szczęście zostaje przerwane, gdy nagle przypomina sobie, że zostawił na wsi kapelusz, parasol, wózek boczny do motocykla i kosz z kotami, a oni w rzeczywistości wplątaliby go w zbrodnię, i spieszy się, by je odzyskać przed sądem. policja je otrzymuje. Tej nocy, po kolejnej bójce z Napoleonem i Lafayettem, którzy ścielili z tego materiału łóżka i inne rzeczy, Edgar ucieka ze swoimi rzeczami za pomocą wędki, zacierając tym samym wszelkie dowody swoich zbrodni.

Edgar znów jest z siebie zadowolony i świętuje butelką czerwonego wina, dopóki koty nie wrócą do domu z pomocą kota z ulicy, Thomasa O'Malleya. Zszokowany, ale zdeterminowany Edgar ponownie ich więzi, wiążąc w worku. Udając, że współczuje Madame, wrzuca koty do bagażnika i planuje wysłać je do Timbuktu w Mali, aby mieć pewność, że nigdy nie wrócą. Thomas i jego przyjaciele-koty z ulicy interweniują i angażują Edgara w zaciętą bitwę, której kulminacją jest uderzenie Edgara w głowę spadającą belą siana, przywiązanie do obroży dla konia Frou-Frou, zakneblowanie wiadrem nad głową i sam zapukał i zamknął w bagażniku, po czym został wysłany do Timbuktu. Gdy dostawcy ładują kufer do furgonetki, Edgar najwyraźniej nie jest w stanie wezwać pomocy, ponieważ wciąż jest zakneblowany lub oszołomiony po bójce ze zwierzętami. Madame prawdopodobnie nigdy nie odkrywa zdrady Edgara, zakładając, że po prostu odszedł z własnej woli i wyklucza go ze swojego testamentu.