Złoczyńcy Wiki
Advertisement
Uwaga!
Ten złoczyńca jest Niekonsekwentnie Okrutny. Oznacza to, że jest on nikczemną postacią, która dopuściła się okropnych czynów i spełnia Nikczemne Standardy historii, w której się znajduje, jednak jej postępowanie jest zbyt niekonsekwentne, aby kwalifikować się jako Czyste Zło czy nawet Prawie Czyste Zło. Taka postać musi dopuścić się co najmniej jednej naprawdę poważnej i wyróżniającej ją zbrodni w fabule, ale jednocześnie musi mieć co najmniej kilka odkupieńczych cech (nawet nawrócenie), aby się zaliczać do tego miana.
Circle spoiler alert
Uwaga!
Ta strona zawiera główne spoilery. Jeśli nie chcesz znać ważnych informacji na temat fabuły/elementów związanych z postacią, nie powinieneś czytać tego artykułu poza tym ostrzeżeniem: Nie ponosimy odpowiedzialności za żadne negatywne skutki, jakie te fakty mogą mieć na użytkownika chcącego jednak przeczytać ten artykuł.
Warning18+
Uwaga!
Ta strona może zawierać treści nieodpowiednie dla młodszych widzów takie jak: wulgarny język, brutalne obrazki lub podteksty seksualne. Jeżeli masz co najmniej 18 lat lub mocniejsza treść nie robi na tobie wrażenia, możesz bez problemu przeglądać tę stronę. W przeciwnym wypadku powinieneś ją zamknąć.


Wymknąłem się ze szponów śmierci... Siostry Losu nie mają mnie we władaniu. A ty zginiesz zanim skończy się dzień! Nareszcie dokona się moja zemsta!!!

—Kratos do Zeusa w trzeciej części gry

Jeśli cały Olimp odmówi mi zemsty, wtedy cały Olimp zginie. Wystarczająco długo żyłem w boskim cieniu! Czas bogów właśnie dobiegł końca!

—Kratos ogłaszający swoje pragnienie zniszczenia Olimpu.


Kratos (gr. Κράτος), znany również jako Duch Sparty, przez bogów Olimpu jako Przeklęty Śmiertelnik lub Upadły Bóg oraz przez Jötunów jako Fárbauti (nordycki: ᚠᚨᚱᛒᚨᚢᛏᛁ), jest tytułową postacią i głównym bohaterem gier z serii God of War.

Był sługą Olimpu, pomagającym w zabijaniu i powstrzymywaniu złych bóstw. Jednak w miarę kontynuowania serii w epoce greckiej Kratos stał się znacznie bardziej nikczemny i złowrogi ze względu na swoją nieśmiertelną żądzę krwi i mściwe, destrukcyjne zachowanie, a także niemal niekontrolowaną wściekłość. Jego działania ostatecznie spowodowały upadek Olimpu i greckiego panteonu, jak i ogólnie całego życia w Grecji, pozostawiając po sobie jedynie zagładę i chaos; jednakże jego próba samobójstwa, choć nieudana, pozwoliła mocy Nadziei rozprzestrzenić się na cały świat.

W grach z epoki nordyckiej postać Kratosa zyskuje znacznie większą samokontrolę, ucząc się powstrzymywać swój gniew i żyć z ciężarem swoich zbrodni, a także próbując wychować swojego syna Atreusa na lepszego człowieka niż sam Kratos kiedykolwiek był, co zostaje wystawione na próbę, gdy spotykają nordyckich bogów. Chociaż Kratos nadal zachowuje większość swojego egoizmu i krótkowzroczności, jest skłonny pomagać innym, jeśli przyniesie to korzyści jemu lub pomoże to w wychowaniu jego syna.

Greckiemu Kratosowi w angielskiej wersji językowej głosu użyczył Terrence C. Carson, a w wersji polskiej Bogusław Linda. Natomiast nordyckiemu Kratosowi w angielskiej wersji głosu użyczył Christopher Judge, a w wersji polskiej Artur Dziurman.

Biografia[]

Wczesne życie[]

Kratos urodził się w Sparcie jako syn Kallisto i Zeusa oraz brat Dejmosa. Już od najmłodszych lat ćwiczył z bratem szermierkę, gdyż chcieli dostać się do spartańskiej armii, gdy podrosną. Pewnego dnia, gdy świetnie się bawili, zauważyli pożary, pociski z katapult. Lecz ich uwagę przykuła szczególnie obecność Ateny i Aresa na dwóch rumakach. Wyrocznia powiedziała im, że Naznaczony Wojownik przyniesie zagładę Olimpowi i Bogom. Znamię zauważyli na ciele Deimosa, więc Ares zabrał go na swojego rumaka. Jednak tym wojownikiem był brat Deimosa. Oczywiście Kratos nie mół dopuścić do porwania brata, więc spróbował zaatakować Boga Wojny. Ten z łatwością go odepchnął, raniąc prawe oko młodzieńca. Ares już miał go zabić, lecz Atena powstrzymała go, a także przeprosiła Kratosa. Wszyscy mówili chłopcu, że Deimos nie żyje, więc spartiata o nim szybko zapomniał. Gdy był już dorosły wstąpił w szeregi armii spartańskiej. Szybko awansował na generała.

Narodziny Ducha[]

Kratos, już jako generał, wygrywał wiele bitew. Pewnego razu toczył zaciętą walkę z Barbarzyńcami. Jednak w tej bitwie przewagę mieli Barbarzyńcy. Nikt oprócz Kratosa nie przeżył. Król Barbarzyńców go pokonał i zamierzał zabić swoim gigantycznym młotem. Duch Sparty poprosił Aresa o pomoc. W zamian ofiarował mu swą duszę. Nagle z nieba zstąpił ogromny Bóg Wojny. Z nim przyleciały również harpie, które trzymały szponami Ostrza Chaosu. Obwiązały łańcuchami ręce Kratosa, a ten za pomocą przywiązanych do jego rąk ostrz, odciął głowę Królowi Barbarzyńców. Teraz wygrywał każdą bitwę. Lecz był opanowany przez Aresa. Bóg Wojny mógł z nim zrobić co chciał. Ares wywołał w nim gigantyczny szał. Gdy próbował rozwalić wioskę wyznawców Ateny, spotkał w Świątyni Ateny swoją córkę i żonę. Próbowały go powstrzymać przed zniszczeniem wioski. Jednak ten kierowany przez Aresa zabił je. Wyrocznia wioski rzuciła na Ducha Sparty klątwę. Od teraz miał białą skórę, która symbolizowała jego rodzinę.

Konflikt z Furiami[]

Furie uwięziły Kratosa w Więzieniu Potępionych, gdyż złamał przysięgę daną Aresowi. Furie torturowały go. Ten jednak zniszczył łańcuchy, które go więziły i zranił jedną z Furii. Chciał teraz zemsty i na Aresie, i na Furiach. Pokonał wiele trudów, między innymi pokonał Ajgajona Hekatonchejra. Furie próbowały go pokonać podszywając się pod różne postacie. Jednak spartiata nie dał się oszukać. W końcu spotkał wszystkie trzy Furie i walczył z nimi. Jednak była to trudna i męcząca walka. Gdy już zabił wszystkie trzy, spotkał się z Orkosem, synem Alekto i Aresa. Orkos kazał Duchowi Sparty zabić go. Kratos zrobił to z niechęcią.

Pomoc Heliosowi[]

Kratos stał się Sługą Bogów. Kazali mu zabić Króla Persji i gigantycznego Bazyliszka, którzy zaatakowali Attykę. Kratos z łatwością odebrał życie Królowi Persji, lecz z potworem nie było już tak łatwo. Udało mu się zranić jego oko, następnie zabił potwora, wyrywając mu dolną część pyska. Dla Kratosa to było jednak za mało. Zauważył, że słońce spada z nieba. Wiedział, że nie jest to znak od bogów. Wędrował kilka miesięcy, aż doszedł do miasta Maratonu. Tam zauważył, że Bóg Snów Morfeusz terroryzuje miasto. Duch Sparty przedziera się przez miasto i dostaje do Świątyni Heliosa, Boga Słońca. Tam Atena mówi mu, że Helios został porwany. Jeżeli moc słońca trafi w niepowołane ręce, to może zniszczyć cały świat. A więc Kratos zaczął przedzierać się przez świątynie. Znalazł Rydwan Heliosa i wszedł na niego. Wtedy to Rumaki Słońca zawiozły go do Hadesu. Spartiata spotkał Charona, istotę która przewoziła zmarłe dusze do Tartaru. Powiedział on wojownikowi, że Duch Sparty ma stąd iść. Kratos nie posłuchał i rozpoczął walkę w Charonem. Nie miał jednak z nim szans. Spartiata trafił do Tartaru. Tam zobaczył jednego z legendarnych tytanów. Był on uwięziony przez gigantyczne łańcuchy. Próbował wydostać się z tego przerażającego miejsce. Podczas swojej drogi napotkał szkielet Strażnika Klucza. Pilnował on klucza otwierającego przejście do Świątyni Zeusa. Wewnątrz, Kratos ściągnął Rękawicę Zeusa z ramienia posągu Pana Olimpu. Wyszedł z Tartaru i ponownie spotkał Charona. Tym razem wygrał z nim walkę, przy pomocy Rękawicy Zeusa. Po zabiciu przewoźnika, dopłynął na jego statku do miejsca, wyglądającego jak świątynia. Tam spotkał swoją córkę, Kalioppe, oraz Persefonę, żonę Hadesa. Ta druga powiedziała Kratosowi, że musi zapomnieć o swej przeszłości, by przejść do Pól Elizejskich i spotkać się z córką. Znaczyło to jednak utratę broni i mocy magicznych, a także swej klątwy i czerwonego tatuażu. Zrobił to i spotkał się z córką. Persefona powiedziała mu, że to ona porwała Heliosa i uwolniła tytana Atlasa, by zniszczył filar podtrzymujący niebo i zniszczył przy tym cały świat. Duch Sparty z trudem zostawił córkę, odzyskał bronie i moce magiczne. Po tym uwięził Atlasa i zabił Persefonę. Uratował tym samym Heliosa, Boga Słońca.

Zemsta na Aresie[]

Minęło 10 lat odkąd Kratos zaczął służyć bogom. Zawarł z nimi pewną umowę – on zabije terroryzującego Aresa, a oni przebaczą mu grzechy z przeszłości. Zresztą Kratos chciał też zemsty na Aresie za to, co mu zrobił. Wyruszył więc do Aten. W czasie drogi, na Morzu Egejskim, statek Kratosa zaatakowała Armia Umarłych oraz Hydra. Posejdon poprosił spartiatę o zabicie Hydry, gdyż od długiego czasu terroryzuje morza. Duch Sparty z łatwością pokonał dwie głowy potwora,następnie zabił Króla Hydry. W końcu Kratos dopłynął do stolicy Grecji. Tam dowiedział się, że Ateny niedługo przestaną istnieć. Spotkał się z Wyrocznią Aten, by dowiedzieć się jak pokonać boga. Została ona jednak porwana przez dwie harpie. Duch Sparty uratował Wyrocznię Aten i dowiedział się, że jedyna broń jaka może pokonać boga to Puszka Pandory, która znajduje się w Świątyni Pandory. Dowiedział się także, że ta świątynia znajduje się na plecach tytana oraz dziadka Kratosa, Kronosa, który wędruje po Pustyni Zagubionych Dusz. Kratos wspinał się po ciele tytana 3 dni. W końcu dotarł na jego grzbiet. W Świątyni Pandory znajdowało się pełno śmiertelnych pułapek oraz wymagających zagadek. Wojownik z trudem zdobył skrzynię. Ares wyczuł jego plan i zabił go, ciskając w niego ateńską kolumną. Kratos trafił do Hadesu, lecz wyszedł udało mu się stamtąd wydostać . Tam napotkał zniszczoną Świątynię Wyroczni Aten. Użył Puszki Pandory i stał się wielkości Boga Wojny. Spartiata desperacko próbował uśmiercić Aresa. Ten jednak użył swej mocy by stworzyć iluzję jego rodziny. Nagle zaczęły pojawiać się klony Kratosa, próbujące zabić jego żonę i córkę. Duch Sparty bronił rodzinę przez długi czas, lecz i tak Kalioppe i Lysandra zginęły. Ares również odebrał spartiacie Ostrza Chaosu, więc wyrywał on Ostrze Bogów z ziemi i zabija Aresa. Bogowie odpuścili wojownikowi jego grzechy z przeszłości, ale nie uwolnili go od wizji. Targnął się on więc na swoje życie. Atena go uratowała i mianowała nowym Bogiem Wojny.

Jako Bóg Wojny[]

Kratosa zawiodły na Olimpie rozlew krwi i niekończące się boje. Męczyły go wizje z czasów dzieciństwa. Odpowiedzi szukał w Królestwie Posejdona, na Atlantydzie. Tam zaatakowała go Scylla, gigantyczny potwór z sześcioma mackami i dwoma szczękami. Spartiata spotkał swoją matkę – Kallisto. Była już stara i chora. Powiedziała Kratosowi o tym, że Bóg Śmierci Tanatos przetrzymuje i torturuje jego brata, Dejmosa. Później okazało się, że Kallisto może zmieniać się w obrzydliwego potwora. Kratos nie miał wyboru i musiał zabić własną matkę dla jej dobra – śmierć oznaczała koniec z klątwą. Kratos kontynuował walkę ze Scyllą. Przez ich bój cała Atlantyda legła w gruzach, a potwór i spartiata trafili do wulkanu blisko wyspy Krety. Wojownik użył specjalnego wiertła do zabicia gigantycznego monstrum. W tym samym czasie nastąpiła w wulkanie erupcja, która wyrzuciła Ducha Sparty na Krete. Z Krety trafił do Heraklionu, a z Heraklionu do Przełęczy Aroańskiej. Tam zaatakowała go Erynie, córka Tanatosa. Nawet ona nie dała mu rady. Kratos był wściekły na bogów, że go okłamali – mówili mu ciągle, że jego brat nie żyje. Trafił do Sparty gdzie jego wizje z czasów dzieciństwa się nasiliły. Doszedł do Lochów Sparty gdzie napotkał jednego z nielicznych już wyznawców Aresa. Zabił go, a następnie poskromił Lwa z Pireusu. Doszedł do Świątyni Aresa. Żołnierze Sparty niszczyli posąg Aresa, by zbudować posąg Kratosa. Walczył tam także z duchem samego siebie. Po walce odkrył Czaszkę Kery, czyli klucz do Krainy Śmierci, Królestwa Boga Śmierci. Dostał od jednego z żołnierzy Oręż Sparty, czyli magiczną włócznię i nadzwyczaj wytrzymałą tarczę. Dopłynął do ruin Atlantydy i trafił do Krainy Śmierci. Tam uratował brata i zaczął walkę z Tanatosem. On niestety zabił Dejmosa. Rozwścieczonym Kratos zabił Boga Śmierci.

Osobowość[]

Grecka era[]

Kratos początkowo był niesamowicie destrukcyjnym, bezwzględnym, brutalnym i zaciekłym wojownikiem, który koncentrował się głównie na własnych celach i zamieniał poczucie winy w gniew. Ilekroć został skrzywdzony, miał obsesję na punkcie zemsty i był gotów zniszczyć wszystko i wszystkich na swojej drodze, aby móc swoją zemstę dokonać. Początkowo Kratos chciał zemsty na Aresie, który zmusił go do zabicia własnej rodziny, a następnie Zeusa za próbę zabicia go, aż jego żądza zemsty pochłonęła go do tego stopnia, że ​​nie dbał już o świat, który ostatecznie legł w gruzach na skutek jego działań. Niemożność przyjęcia pełnej odpowiedzialności za swoje czyny spowodowała, że zrzucał winę za swoje czyny na innych. Ze względu na wiele bolesnych wspomnień Kratos był często stoicki i cichy, ale jednocześnie okrutnie wokalny i dosadny w walce.

Na wczesnych etapach swojego pobytu w Grecji Kratos nadal miał pewien stopień moralności, będąc naprawdę zawstydzonym swoją reputacją jako Duch Sparty, wyraźnie przejęty strachem i nienawiścią, jaką inni mają do niego, jak pokazuje jego reakcja, gdy kobieta w Atenach, aby dać mu klucz, uciekła w przerażeniu i nazwała go potworem, a jego wyraźne wyrzuty sumienia i udręka, gdy obserwował masakry popełniane przez sługusów Aresa, spowodowały, że zaczął kwestionować to, co zrobił i kim się stał. Wykazywał nawet chęć ratowania innych i żałował, gdy mu się to nie udało, co widać po nieudanych próbach uratowania Wyroczni Delfickiej i Alethii, dając im pocieszenie, gdy mu się nie udało, i początkowo odmówił zabicia Orkosa, mimo że wiedział, iż jego śmierć jest jedynym sposobem na uwolnienie się od Aresa i szczerze opłakiwał jego zabójstwo, nawet dając Orkosowi przyzwoity stos pogrzebowy. Zepchnął także niewinnego człowieka z drogi nadchodzącego ataku, który zabiłby go na Delos. Ponadto Kratos naprawdę troszczył się i był lojalny wobec swojego domu i swego ludu, Sparty, a po tym jak Zeus zniszczył jego dom i go zabił, sprawiło to, że w końcu otwarcie zbuntował się przeciwko bogom i przeciwstawił się losowi, by ocalić Spartę. Nawet w najgorszym momencie Kratos okazywał wyrzuty sumienia za zabicie Hefajstosa, nie żywiąc do niego żadnej złej woli i postrzegając go jako lepszego rodzica niż on sam, oraz zabijając Atenę, kiedy umarła w obronie Zeusa.

Nawet gdy Kratos stał się bardziej egocentryczny i miał obsesję na punkcie zemsty, nadal był w stanie okazywać miłosierdzie. Pragnąc tylko śmierci Zeusa, Kratos nie zawahałby się zabić każdego z olimpijczyków, którzy próbowali stanąć mu na drodze, ale przy wielu okazjach okazywało się również, że był całkiem chętny do próby wykazywania się głosem rozsądku i nakazania swojemu przyrodniemu rodzeństwu, aby się wycofało, walcząc z nimi tylko wtedy, gdy ci walczyli z nim otwarcie lub gdy go głęboko sprowokowali. Było to widoczne kiedy Kratos ostrzegał Tezeusza, aby odsunął się, mniej grożąc mu śmiercią, zanim ostatecznie go zabił, próbował przemówić Herkulesowi do rozsądku, okazując odrobinę litości dla wysiłków brata, aby zyskać sobie aprobatę Zeusa, dobrze wiedząc, że ten nie dbał zbytnio o swoją rodzinę, a także początkowo ignorował Hermesa, dopóki ten nie posunął się za daleko ze swoimi prowokacjami i Hery, dopóki ta nie obraziła Pandory pomimo jej obelg wobec niego.

Wydaje się również, że zachowował pewien stopień honoru, zarówno przed, jak i po tym, jak miał obsesję na punkcie zemsty, ponieważ absolutnie nienawidził tchórzostwa i był więcej niż chętny do interwencji i zabicia takich ludzi z samolubną samozachowawczością, o czym świadczy jego wstręt do uczonych z Wyspy Losu za ich gotowość do wykorzystania innych jako ofiary i nakazanie im „zginięcia z honorem”, jego natychmiastowe brutalne morderstwo króla perskiego za jego tchórzliwą chęć sprzedania swojego królestwa Kratosowi za litość, zatopienie kapitana łodzi w Królu Hydrze z pogardy dla jego chęci porzucenia własnych ludzi i jego całkowity wstręt do tchórzostwa Castora, oszczędzając niewolników, którym kazał usunąć Kratosa, gdy uciekli, i brutalnie go zabijając.

Mimo wszystkich swoich wad Kratos głęboko kochał swoją rodzinę, a ich zabójstwo było jego najgłębszym żalem i doprowadziło go do szaleństwa. W rzeczywistości jedyny raz, kiedy był szczęśliwy, to jak ponownie widział Calliope, okazując ogromny ból i wahanie, czy ją zostawić, by ocalić zarówno ją, jak i świat. Kratos również bardzo troszczył się o Deimosa, próbując chronić go nawet w obliczu możliwej śmierci przeciwko Aresowi i Atenie, a lata później zrobił wszystko, co w jego mocy, aby uratować go przed Tanatosem, pozwalając nawet jego bratu dać upust swojej złości i pobić go, po czym był niewiarygodnie wściekły z powodu jego śmierci, dzięki czemu był w stanie zabić Boga Śmierci, a także swoją matkę, Kallisto, szczerze żałując zabicia jej. Przypominając sobie własną córkę, Kratos rozwinął silną więź z Pandorą i nie chciał jej poświęcać, aby zdobyć moc potrzebną do zabicia Zeusa i całkowitego zniszczenia Olimpu. Jej poświęcenie bardzo na niego wpłynęło, powodując, że gorzko lamentował, iż umarła przez jego pragnienie zemsty i zainspirowała go do odkrycia mocy Nadziei, a fakt, że jej ofiara była w pewnym sensie bez znaczenia, ostatecznie przezwyciężył swoją mściwość i poświęcił się, aby uwolnić Nadzieję dla ludzkości, tak jak chciała tego Pandora.

Nordycka era[]

To, czego pożądasz... Zemsta. Nie przyniesie ci spokoju. Uwierz mi.

—Kratos próbujący przekonać Baldura do odstąpienia


Po zniszczeniu Olimpu, ponownym małżeństwie i spłodzeniu innego dziecka, Atreusa, na dalekiej północy, Kratos staje się bardziej stoicką postacią, wybuchając gniewem tylko, gdy jest antagonizowany lub zagrożony. Chociaż czasami ma skłonność do wybuchów podczas dyscyplinowania syna, prawie zawsze udaje mu się odzyskać kontrolę nad sobą przed wyrządzeniem jakichkolwiek szkód. Przyjmuje również pełną odpowiedzialność za swoje czyny w Grecji, często okazując skrajny smutek i żal, a czasami nawet popadając w depresję, gdy skonfrontowany ze swoim przeszłym zachowaniem, boi się, że zostanie nazwany „Duchem Sparty”, ze złością mówiąc Mimirowi, żeby go tak nie nazywał. Jest również bardziej wrażliwy na uczucia innych, ponieważ surowo upomina Atreusa, gdy ten pyta Sindriego o przyczynę niebieskiej skóry u Broka, podczas gdy on sam tego nie robi. W wyniku swojej drastycznej dojrzałości Kratos wstydzi się swojej przeszłości i woli ukrywać ją przed swoim synem. Jednak w końcu zdaje sobie sprawę, że będąc otwartym wobec Atreusa ze swoimi błędami pozwoli synowi uczyć się na nich i nie pójdzie mroczną ścieżką, którą on sam kiedyś kroczył.

Po zjednoczeniu z Faye Kratos dołożył wszelkich starań, aby ukryć swoją przeszłość jako bóg, zwłaszcza przed Atreusem. Wierząc, że boskość jego syna była przekleństwem, Kratos ukrył prawdę w nadziei, że Atreus będzie żył normalnie, chociaż jego tajemnica stała się przyczyną kilkukrotnie powracającej choroby jego syna.

Na nieszczęście dla Kratosa, Atreus, pomimo swojej współczującej natury, odziedziczył impulsywność i skłonność ojca do wściekłości. Jest zaniepokojony wybuchami Atreusa i szybko go za to upomina, obawiając się, że stanie się tym samym potworem, co Zeus w Grecji. Pokazano, że kocha Atreusa tak, jak kochał Calliope, Lysandrę i najprawdopodobniej Faye, mówiąc synowi, że wspólnie zakończą podróż. Relacje Kratosa z Faye nie są dobrze znane, ale widać, że mieli bardzo bliski i kochający związek, ponieważ Kratos otwarcie przyznaje, że Faye była lepsza od bogów i zastanawiał się, czy dałby radę wychować syna bez niej. Szanował także ostatnie życzenie Faye, by nie zabierać na polowanie Atreusa, w wyniku czego Kratos znikał przez większość czasu, opuszczając rodzinę.

Jednak jego nieufność do boskich istot pozostaje nienaruszona, decydując się na unikanie kontaktów z nordyckimi bogami, kiedy tylko jest to możliwe, nawet kiedy próbują się zaprzyjaźnić i pomóc mu (jak Freja). Pokazano również, że wciąż żywi urazę do bogów Olimpu, natychmiast mówiąc duchowi Ateny, aby wyszła z jego głowy, gdy tylko się przed nim pojawiła. On również zapewnia ją, że chociaż wciąż jest potworem, nie jest już jej potworem. Mimo to okazuje się, że Kratos stał się bardziej rozsądny w kontaktach z bogami nordyckimi, ponieważ był w stanie zaufać Freji i być jej wdzięczny po tym, jak uratowała mu syna, pomimo całej jego poprzedniej nieufności. Nawet po tym, jak dowiedział się, że Freja rzuciła na Mimira klątwę, aby uniemożliwić jemu i Atreusowi poznanie słabości Baldura, Kratos dbał wystarczająco mocno, aby z nią nie walczyć, a później uratował jej życie, zabijając Baldura, gdy ten próbował zadusić ją na śmierć. Nie skrzywdził jej, kiedy przysięgła mu zemstę, prawdopodobnie dlatego, że rozumie ból, który odczuwa, czując to samo po zabiciu rodziny i wierzy, że czas ostatecznie sprawi, iż mu wybaczy. Z biegiem czasu rozwinął też silną przyjaźń z Mimirem, coraz bardziej słuchając jego rad, a czasem nawet go pocieszając.

Kratos zaczął zabijać tylko w samoobronie i nie widzi sensu w zabijaniu osłabionego wroga, i okazuje się, że jest o wiele bardziej uprzejmy wobec tych, którzy się z nim sprzymierzają. Próbuje nawet być głosem rozsądku, kiedy Atreus dowiaduje się, że jest bogiem i staje się przez to zbyt pewny siebie. Chociaż uważa Broka i Sindriego za irytujących, Kratos nigdy nie jest nieuprzejmy ani nie ma złej natury, a nawet ufa, że ​​będą pracować nad swoim rzemiosłem. Ponadto, chociaż przyznał, że nie podoba mu się, gdy Sindri wspomina o swoim bracie, był jednak absolutnie niezadowolony i upomniał Atreusa, gdy chłodno powiedział Sindriemu, żeby się zamknął w tej sprawie, posuwając się nawet tak daleko, że wyglądał na wręcz przepraszającego wobec krasnoluda. Nie był też wyraźnie rozbawiony, kiedy Atreus zapytał Sindriego, dlaczego Brok ma niebieską skórę, podczas gdy on nie. Był jeszcze na tyle miłosierny, że gotów był oszczędzić osłabionego Modiego i był bardzo zszokowany i rozgniewany, gdy Atreus zabił go w odwecie za zniewagi wobec Faye. Kratos dawał również Baldurowi wiele szans na odsunięcie się na bok i walczył z nim tylko w sytuacji zagrożenia. Ostatecznie zaoferował Baldurowi szansę na ucieczkę, gdy został pokonany, a nawet próbował z nim argumentować, mówiąc, że zemsta nie jest właściwą ścieżką, ponieważ ludzie nie mogą wtedy znaleźć spokoju, opierając się na swoich własnych doświadczeniach.

Z powodu zabicia Bogów Olimpu Kratos rozumie teraz, że zemsta nie przyniesie ani jemu ani innym spokoju, nawet próbując przekonać Baldura, by nie zabijał Freji, a następnie zabił go, gdy próbował to zrobić, aby zakończyć cykl dzieci mordujących swych rodziców. Kiedy Freja grozi Kratosowi i przysięga zemstę na nim, nie odwzajemnia się gniewem i po prostu odpowiada, że ​​go nie zna, wykazując dojrzałość i samokontrolę. Kiedy Atreus oskarżył Kratosa o brak troski wobec Faye, był po prostu zirytowany i kazał Atreusowi przestać mówić.

Chociaż Kratos nie lubi pomagać martwym duchom, głównie dlatego, że nie mają już żadnych „potrzeb, a tylko pragnienia”, pomaga ludziom, gdy jest taka potrzeba. Na prośbę Mimira o uratowanie Walkirii Kratos początkowo narzekał, ale był gotów się podporządkować, gdy Atreus przypomniał mu o losie Midgardu, który polegał na tym, że wykonali tę pracę, pokazując, że chociaż wolał unikać innych spraw, nadal troszczył się o swój nowy dom, prawdopodobnie ze względu na to, jak niegdyś zniszczył ziemie Grecji i dlatego najwyraźniej znalazł pomysł uratowania ziem nordyckich jako szansę na uratowanie świata zamiast niszczenia go. Zauważył również, że ponieważ Walkirie są bardzo silne, są przydatne do rozwoju umiejętności jego i Atreusa. Kiedy dotarli do Jotunheimu, Mimir chciał pozostać z tyłu, ponieważ to dotyczyło tylko i wyłącznie ich, ale Kratos początkowo sprzeciwił się, ponieważ nie chciał, aby jakikolwiek oddział Odyna znalazł Mimira.

Na początku swojej podróży z Atreusem Kratos trzymał przedramiona owinięte bandażami, aby ukryć blizny spowodowane ostrzami przykutymi do ramion, symbolizując pragnienie ukrycia swojej przeszłości przed synem. Pod koniec podróży, po tym, jak opowiedział swojemu synowi o swej przeszłości, Kratos wyrzucił bandaże, twierdząc, że nie ma już nic do ukrycia.

Kratos rozwinął również poczucie humoru np. gdy Mimir poprosił Atreusa, by go niósł w momencie gdy Kratos będzie mierzyć się ze śmiertelnymi pułapkami, Spartanin odpowiedział, że nie chce, aby Mimir zatęsknił za tym (podniecenie związane z unikaniem pułapek) i uśmiechnął się lekko, gdy Mimir stwierdził, że Kratos dobrze się bawi. W pewnym momencie, gdy Mimir prosi Atreusa o wzięcie noża pochodzącego z jego ojczyzny, Kratos odpowiedział „tak, chłopcze... weź go. Być może przyda nam się na podróż nóż do masła.”, po czym Mimir zaczął krytykować Kratosa i powiedział, że przez jego sarkastyczny humor nikt go nie lubi.

Po uwolnieniu Walkirii Kratos był w dobrym nastroju i wydaje się, że nie obchodzi go, co stało się z Walkiriami w przeszłości.

Ciekawostki[]

  • W każdej grze z serii God of War Kratos zabił co najmniej jednego boga (Megaera, Tisiphone i Alecto w God of War: Wstąpienie, Persefona w Chains of Olympus, Ares w God of War, Ceryx w Betrayal, Tanatos w Duchu Sparty, Siostry Losu i Atena w God of War II oraz Posejdon, Hades, Helios, Hermes, Hera, Hefajstos i Zeus w God of War III, Magni i Baldur w God of War (2018) i wreszcie Hajmdal w God of War Ragnarök).
    • Zabił także co najmniej jednego przyrodniego brata w God of War: Wstąpienie, God of War, II i III (odpowiednio Pollux, Ares, Perseusz i Herkules).
  • Najciekawszą rzeczą w Kratosie jest jego tatuaż; tatuaż na jego klatce piersiowej zawsze się zmieniał w każdej kolejnej części.
  • Ironią losu jest to, że w God of War II Kratos używa Nici Czasu, aby cofnąć czas i uchronić się przed śmiercią ze strony Zeusa oraz zapobiec zniszczeniu Sparty przez niego, lecz w God of War III, po zabiciu Posejdona, cała Grecja zostaje zalana, zabijając wszystkich w Sparcie.
  • Według dyrektora kreatywnego Cory'ego Barloga Kratos zabił łącznie 3432 osoby.

Linki zewnętrzne[]

Advertisement