 |
Uwaga! Ta strona może zawierać treści nieodpowiednie dla młodszych widzów takie jak: wulgarny język, brutalne obrazki lub podteksty seksualne. Jeżeli masz co najmniej 18 lat lub mocniejsza treść nie robi na tobie wrażenia, możesz bez problemu przeglądać tę stronę. W przeciwnym wypadku powinieneś ją zamknąć.
|
Krwawa Mary to duch z angielskiego folkloru i jedna z tamtejszych miejskich legend. Ta legenda fascynowała masę młodych ludzi od pokoleń, chociaż dokładne pochodzenie samej legendy i związanych z nią zwyczajów jest nieznane. Prawdopodobnie została zainspirowana prawdziwą angielską królową Marią I, która była nazywana „Krwawą Mary”, z powodu setek ludzi, których spaliła na stosie podczas swoich rządów od 1553 r. do dnia śmierci w 1558 r.
Biografia[]
Według legendy Krwawa Mary jest duchem nieszczęśliwej kobiety, która albo popełniła samobójstwo z powodu kradzieży dziecka, albo została oskarżona o zamordowanie swoich dzieci. W zależności od przyjętej wersji wydarzeń, doprowadzało to jej ducha do szaleństwa z żalu lub gniewu i zaczęła nawiedzać świat za pomocą luster.
Znana za życia jako Mary Worth, tradycyjnie mówi się, że „Krwawa Mary” pojawi się, jeśli odważna (lub głupia) dusza zaśpiewa jej imię trzy lub więcej razy przed lustrem w całkowitej ciemności o północy. Mówi się również, że można wywołać ducha, mówiąc „Krwawa Mary, zabiłem twoje dziecko” lub „Wierzę w Mary Worth”.
Oczywiście każdy, kto jest na tyle głupi, by sprowokować Krwawą Mary, zapłaci wysoką cenę, ponieważ w przeciwieństwie do wielu innych duchów (które jedynie straszą ludzi) ona jest zdolna do wyrządzenia krzywdy fizycznej i zabije swoje ofiary poprzez oszpecenie, ścięcie głowy lub wydrapując im oczy. Jeśli jest w „miłosiernym” nastroju, mówi się, że Krwawa Mary po prostu doprowadza swoją ofiarę do szaleństwa lub (w rzadszych opowieściach) może się komuś spodobać i wciągnąć ofiarę do lustra (prawdopodobnie na Drugą Stronę, jak robią to duchy w Poltergeist, a może nawet zaciągnąć ofiarę do samego piekła).
Chociaż opowieści o Krwawej Mary są odrzucane przez większość ludzi jako swego rodzaju współczesna baśń, nadal jest to popularna „gra” wśród pewnych grup ludzi, a dla niektórych może być nawet rytuałem przejścia, sposobem na zmierzenie się ze swoimi lękami lub sposobem na zrobienie komuś złośliwego żartu.