Uwaga! Ten złoczyńca jest Prawie Czystym Złem. Oznacza to, że ten złoczyńca jest wyjątkowo nikczemną postacią, aczkolwiek z różnych powodów nie jest wystarczająco nikczemny, aby kwalifikować się jako pełnoprawne Czyste Zło. Może się on nie kwalifikować dlatego, że, pomimo popełnionych okrucieństw i złego charakteru, ma pojedynczą, minimalnie pozytywną cechę lub dokonał co najmniej jednego dobrego czynu, ewentualnie, nie spełnia on wystarczających warunków jako Czyste Zło w porównaniu z innymi całkowicie nikczemnymi złoczyńcami w tym samym dziele. Zawsze się to jednak może zmienić, jeśli np. na skutek nowych wydarzeń lub popełnionych nowych czynów w fabule, złoczyńca może zostać uznany za pełnoprawne Czyste Zło.
|
 |
Uwaga! Ta strona może zawierać treści nieodpowiednie dla młodszych widzów takie jak: wulgarny język, brutalne obrazki lub podteksty seksualne. Jeżeli masz co najmniej 18 lat lub mocniejsza treść nie robi na tobie wrażenia, możesz bez problemu przeglądać tę stronę. W przeciwnym wypadku powinieneś ją zamknąć.
|
—Odyn do Kratosa.
—Nikczemne załamanie Odyna podczas finałowej walki z nim.
Odyn: Nie. Nie mogę. Muszę wiedzieć, co mnie czeka. Ja... nigdy nie odpuszczę.
—Ostatnie słowa Odyna.
Odyn jest głównym antagonistą Ery Nordyckiej w grach z serii God of War, służąc jako niewidzialny nadrzędny antagonista gry God of War z 2018 roku oraz główny antagonista w kontynuacji God of War: Ragnarök z 2022 roku. Podobnie jak wiele greckich postaci mitologicznych z tej serii, Odyn jest postacią znacznie bardziej nikczemną, barbarzyńską i okrutną niż jego klasyczny odpowiednik z mitów.
Chociaż nigdy fizycznie się nie pojawił się w grze z 2018 roku, różne postacie, takie jak Atreus, Freja i Mimir, wielokrotnie o nim wspominają i odnoszą się do niego jako okrutne, barbarzyńskie, żądne władzy i megalomańskie bóstwo oraz ten, który był odpowiedzialny za niezliczone cierpienia we wszystkich Dziewięciu Światach.
Trzy lata po śmierci Magniego, Modiego i Baldura z rąk Kratosa i Atreusa, Odyn wysunął się na pierwszy plan i stopniowo dał się poznać jako zastępczy ojciec Atreusa, oferując mu to, czego Kratos nie mógł. Podszywając się pod swojego syna Týra, aby mieć oko na swoich wrogów, Wszechojciec powoli, ale skutecznie wbił klin między ojca i syna, wzmacniając jednocześnie swoją władzę nad Atreusem, wykorzystując wrodzony dar tego ostatniego w zakresie starożytnych języków dla własnych korzyści.
W God of War: Ragnarök, w angielskiej wersji językowej głosu użyczył mu Richard Schiff, a w wersji polskiej Wojciech Machnicki.
Charakterystyka[]
Wygląd[]
Wszechojciec jest niskim starcem, wątłym w posturze, zwłaszcza w porównaniu do bardziej umięśnionych bogów, takich jak Zeus czy Kratos. To nieimponujące wrażenie jest dodatkowo podkreślone przez jego średni wzrost - jest niewiele wyższy od Atreusa - przez co wydaje się znacznie mniejszy i pozornie słabszy od innych. Jednak, podobnie jak jego natura, wszystko to okazuje się niezwykle mylące.
Odyn jest również znany z tego, że stracił prawe oko na długo przed wydarzeniami z serii, co było ceną, jaką zapłacił za swoją obsesję na punkcie wiedzy. W związku z tym nosi opaskę na oko wykonaną z brązowej skóry, ozdobioną srebrnym guzikiem za uchem. Guzik jest polerowaną kością Lyngbakr z wyrytą runą Ansuz. Jak powiedział Sindri, Odyn nie mógł mieć Najmądrzejszego Człowieka na Świecie jako swojego doradcy, nie przypominając ludziom, że to on sam jest prawdziwym mózgiem wszystkich operacji. Prawdopodobnie ze względu na swój wiek, Odyn ma zaczesaną do tyłu fryzurę i siwe włosy. Prawa strona jego twarzy, wokół opaski, jest pokryta ciemnymi tatuażami. Jego przedramiona są odsłonięte, ale jego dwa kruki mają zdolność do magicznego magazynowania się tam, manifestując się jako skomplikowane tatuaże, gdy nie są w locie.
Odyn nosi elegancką, jasnoniebieską tunikę wykonaną z najlepszej asgardzkiej wełny, farbowaną woad, aby wydobyć jego oko, która sięga poniżej kolana, ozdobioną złotym haftem podkreślającym jego status jako Króla Asów w tradycyjnym asgardzkim splocie węzłów. Niektóre wzory reprezentują jego mistrzostwo w starożytnej magii, przedstawiając również Huginna i Muninna w złocie. Odyn nosi również osiem pierścieni na palcach, które reprezentują Osiem Światów, którymi włada oprócz jego własnego. Ponadto Odyn ma sporą ilość liny owiniętej wokół talii, ponieważ jest to główny składnik/komponent jego magii, zwisająca z jego talii po lewej stronie magiczna kotwica dla niektórych zaklęć Seiðr i koralikowe trzciny ze skóry pasa. Po prawej stronie ma przedmiot wyrzeźbiony z poroża renifera — prawdopodobnie zawierający magiczny odczynnik. Odyn łączy ten strój z orzechowo-brązowymi skórzanymi butami. Kiedy podróżuje, nosi obszerny brązowy płaszcz narzucony na ramiona, z polerowanymi złotymi zapięciami — w tradycyjnym stylu Asów po obu stronach, zapinając płaszcz na sobie. Na pasku przechodzącym przez jego klatkę piersiową ma klamrę zaprojektowaną tak, aby przypominała jego kruki, Huginna i Muninna. Jego płaszcz ma również delikatny wzór kwiatowy ze złotych nici. Czasami nosi również brązowy kapelusz czarodzieja w kształcie stożka z futra. Ogólnie rzecz biorąc, jego strój pozostaje rustykalny, w przeciwieństwie do jego wysokiej pozycji.
Osobowość[]
Za fasadą mądrości i przyjaznego zachowania Odyna kryje się psychopata z obsesją na punkcie kontroli i wiedzy. Wykorzystując swój skromny i niezbyt imponujący wygląd, jest przede wszystkim mistrzem manipulacji i patologicznym kłamcą pociągającym za sznurki zza kulis, zdeterminowanym, by zdobyć to, czego pragnie, bez względu na cenę. Jego paranoja w połączeniu z niezwykłą inteligencją sprawiają, że stanowi on poważne zagrożenie dla praktycznie każdego w Dziewięciu Światach.
Bardzo wcześnie Odyn wykazywał idee supremacji, gdy zwrócił się przeciwko swojemu stwórcy, Gigantowi Ymirowi. Zamordował go z zimną krwią z pomocą swoich braci Viliego i Vé, czyniąc to w przekonaniu, że Asowie mają boskie prawo do rządzenia wszystkimi innymi rasami i rościł sobie prawo do tytułu Wszechojca. Następnie celowo pozwolił utonąć wszystkim Gigantom we krwi Ymira, co doprowadziło do ich niemal całkowitego pierwszego wyginięcia.
W ten sposób Odyn okazał się być również ludobójcą, ponieważ odpowiadał za drugie wyginięcie Gigantów, kiedy osobiście poprosił Braci Huldra o stworzenie najpotężniejszej broni, jaką kiedykolwiek widziało Dziewięć Światów. Kiedy Mjölnir został w końcu przekazany Thorowi, Odyn osobiście rozkazał swojemu synowi znaleźć i zabić każdego Giganta, zmuszając ocalałych do opuszczenia Midgardu raz na zawsze i ukrycia się w Jötunheimie. Jötunowie rzeczywiście odmówili podzielenia się swoimi sekretami z Wszechojcem, a później pragnęli zemsty z czystej małostkowości.
Jego nienawiść i strach przed Gigantami były wynikiem jego paranoi i potrzeby kontrolowania swojego losu. Kiedy Jötuowie przewidzieli upadek Odyna z powodu nadchodzącego Ragnaröku, duma Wszechojca nie pozwoliła mu zaakceptować swojej śmierci i zaczął postrzegać Gigantów jako wielkie zagrożenie nie tylko dla swoich rządów, ale także dla swojej własnej osoby. Nawet pozostali Asowie nie byli bezpieczni przed jego gniewem, ponieważ Týr i Mimir ponieśli bolesne konsekwencje swojego domniemanego współczucia i sympatii do Gigantów.
Drobny, ale i dumny Odyn słynął również z tego, że nieraz popadał w załamania nerwowe i przerażające wybuchy gniewu, gdy sprawy nie szły po jego myśli. Autentycznie rozkoszując się cierpieniem innych, osobiście torturował Najmądrzejszego Człowieka na Świecie przez 109 zim, dzień po dniu. Przed Mimirem, łowczyni Skaði została podstępem nakłoniona do zabicia własnego ojca tylko dlatego, że ten odrzucił przekonania Odyna, i umarła sama z czystego żalu. Jego ostatnia żona Freja również ostatecznie doświadczyła pełnego zakresu gniewu Odyna, gdy odważyła się mu przeciwstawić.
Kiedy Freja zerwała ich małżeństwo, Odyn poczuł się głęboko zdradzony, a ten akt zdrady doprowadził go nie tylko do jej ukarania, ale także do przeklęcia jej Walkirii, które stały się wrogimi potworami, co było poczynione z czystej złośliwości za zdradę Freji. Na dodatek pozbawił ją sporej części jej mocy i skrzydeł, a także kazał wygnać ją do Midgardu. Sam ten czyn sprawił, że Freja poczuła do Odyna jedynie nienawiść, która tylko się pogłębiła przez to, w jaki sposób Wszechojciec traktował ich syna, Baldura. Wszechojciec zbezcześcił jej pamięć i upewnił się, że wszystko, co Freja kiedykolwiek znała, ucierpi z powodu jej zniewagi. Nie dbając o pokój, podporządkował sobie Vanaheim i pozwolił Wanom uwierzyć, że Freja celowo porzuciła swój lud, aby ratować siebie.
Nie okazując żadnych skrupułów przed wtrącaniem się w prawa natury, Odyn wykorzystywał dusze dzieci poświęconych przez ich własnych rodziców w jego imieniu dla własnych korzyści. Kiedy jego wspólniczka w zbrodni, Strażniczka Kruków, zbierała dla niego dusze, Odyn eksperymentował na nich, zniekształcał je i zamieniał w użyteczne aktywa, doprowadzając w ten sposób do narodzin kruków Odyna. Nie mogąc znaleźć spokoju i będąc na zawsze związanymi wolą Wszechojca, kruki były jego oczami i uszami we wszystkich Dziewięciu Światach.
Według Mimira, Odyn nie był jednak niezdolny do odczuwania współczucia i miłości do innych. Był głęboko zakochany w swojej żonie, Fjörgyn, mimo że gardził całym jej gatunkiem. Jej śmierć bardzo go dotknęła, do tego stopnia, że doprowadziło to Odyna do depresji i poczucia samotności. Mimir stwierdził, że jego związek z Freją był bardzo podobny do jego więzi z Fjörgyn, traktując ją w sposób opiekuńczy i pełen miłości, tak bardzo, że spełnił wiele jej życzeń, takich jak danie Walkiriom pewnej miary ich własnej wolności. Mimir nawet stracił rachubę, ile obietnic Odyn dla niej spełnił. Sama Freja to potwierdziła, stwierdzając, że chociaż ich małżeństwo miało przede wszystkim utrzymać pokój między Asami i Wanami, starała się, aby to działało i przez pewien czas byli szczęśliwi razem.
Odyn pokazał również, że jest niesamowicie manipulujący, gdy „zaprzyjaźnił się” z wieszczką Jötunów, Gróą, tylko po to, by zabić ją z zimną krwią i okraść jej bibliotekę, aby dowiedzieć się więcej o przepowiedni Ragnaröku. Jego relacja z Baldurem jeszcze bardziej pokazuje jego mocno manipulacyjną stronę. Chociaż uważał Baldura za swojego najlepszego zwiadowcę, był wyjątkowo skłonny bawić się jego emocjami, obiecując, że zdejmie z niego klątwę, jeśli uda mu się zabić Kratosa i Atreusa. W przeciwnym razie nie zawahałby się złamać tej obietnicy. Chociaż później mówi Kratosowi, że był zdenerwowany śmiercią Baldura, przyznał, że było to spowodowane tylko jego wartością jako pionka, a nie z prawdziwej ojcowskiej miłości i troski o niego. Tak samo postrzegał Magniego i Modiego, z tą różnicą, że miał do nich znacznie mniejszy szacunek niż do Baldura, uznając ich za bezużytecznych.
Początkowo wydawał się mieć dobre relacje ze swoim synem, Thorem, pokładając w nim zaufanie, że wykona różne powierzone mu zadania. Powierzył nawet Thorowi zadanie zniszczenia całej rasy Jötunów, wierząc, że jest wystarczająco silny, aby to zrobić. Jednak w rzeczywistości zmuszał Thora do popełniania zbrodni, które ostatecznie odbiły się na stanie psychicznym boga piorunów, wpędzając go w smutek, depresję i alkoholizm. Odyn postrzegał Thora tylko jako swojego brutalnego egzekutora i miał tendencję do wyśmiewania go za to, widząc go jako kogoś, którego jedynym zadaniem jest zabijanie tego, na kogo wskaże. Jego etykietowanie Magniego i Modiego jako bezwartościowych miało wzmocnić negatywną samoocenę Thora, ponieważ jeśli jego dzieci były bezwartościowe, to on również musiał taki być. Kiedy Thor postanowił zwrócić się przeciwko niemu, Odyn nie wahał się go zabić, pokazując, jak mało obchodził go jego syn.
Jednak ze wszystkich synów najbardziej gardził Týrem, ponieważ uważał jego pacyfistyczną naturę za nieodpowiednią dla Asów. Ze względu na jego przynależność do Jötunów, Odyn uwięził go za karę, pokazując, że był bardzo nietolerancyjny nawet wobec własnej rodziny. Odyn swoją pogardę wobec Týra wyrażał nawet poprzez jego imitację, przedstawiając go jako złamaną skorupę człowieka, który stracił ducha walki z powodu lat spędzonych jako więzień Odyna, przedstawiając go jako pacyfistycznego tchórza.
Swojego syna Hajmdala traktował z powierzchownym szacunkiem, ponieważ jego moce, zwłaszcza czytanie w myślach, były uważane za cenne przez Wszechojca. Podczas gdy emocjonalne znęcanie się Odyna nad Thorem było jawne, jego manipulacja Hajmdalem była znacznie bardziej subtelna; Odyn wiedział, jak bardzo Hajmdal był zdesperowany, aby uzyskać aprobatę, więc dawał mu zadania, które sumiennie wypełniał. Jednak bez względu na to, jak dobrze radził sobie Hajmdal, Odyn dawał mu tylko niezbędne minimum uznania, a czasami składał pośrednie komplementy, tym samym sprawiając, że jego syn był zmuszany do ponownej próby zyskania szacunku ojca.
Odyn wykorzystywał emocjonalne niepewności swoich posłusznych synów, Thora i Hajmdala, jednocześnie doprowadzając ich do zaciekłych rywalizacji, co motywowało Hajmdala do podejmowania kolejnych misji dla Wszechojca; wstręt do samego siebie i brutalne zachowanie Thora oznaczały, że nie mógł podejmować zadań wymagających skradania się, przez co brakowało mu potrzeby uwagi, tak jak jego brat, jednak rywalizacja sprawiła, że nigdy nie zostali sojusznikami, a tym samym nigdy nie stali się potencjalnym zagrożeniem dla Odyna. Pomimo przydatności swoich synów, Odyn uważał ich za nic więcej niż narzędzia do realizacji swoich ambicji, po czym ostatecznie pozbył się ich bez skruchy i poczucia winy, ponieważ był gotów „wymienić” śmierć Hajmdala na śmierć Broka, a Thora, gdy uznał go za „popsutego” (odzwierciedlając jego pogląd na niego jako przedmiot) z powodu odmowy dalszego posłuszeństwa, zabił bez litości, choć obłudnie twierdził, że „nie chciał” go zamordować.
Ciekawostki[]
- Jako król większości bogów nordyckich, Odyn jest nordyckim odpowiednikiem Zeusa, który jest również władcą bogów, ale w swoim własnym królestwie. Obaj podzielają wiele podobieństw:
- Obaj byli władcami swoich królestw i rządzili nimi żelazną ręką.
- Obaj byli niezwykle paranoiczni wobec wszystkiego, co uważali za zagrożenie dla ich panowania, nawet wobec własnych synów.
- Odyn jest pod tym względem bardzo podobny do Zeusa i Kronosa; uwięził Tyra, podejrzewając, że spiskuje z gigantami, aby go obalić, podczas gdy Zeus zabił Kratosa ze strachu przed przepowiednią o Naznaczonym Wojowniku, a Kronos próbował pożreć własnych synów ze strachu przed przepowiednią. Różnica polega jednak na tym, że Týr nigdy nie myślał o obaleniu Odyna i jedynie uniemożliwił mu dostęp do Jötunheimu, podczas gdy Kratos miał zamiar zemścić się na Zeusie za zabicie go, wcześniejsze torturowanie jego matki i brata oraz za zdradę.
- Obaj zdradzili swoich przodków w okrutny sposób. Zeus uwięził niemal wszystkich Tytanów na wieczność z powodu pragnienia rządzenia światem śmiertelników, podczas gdy Odyn zabił swojego pradziadka Ymira i niemal wszystkich potomków Jötunów pod wpływem swojego egoizmu i przeświadczenia, że on i pozostali Asowie są lepsi od każdej innej rasy w Dziewięciu Światach i zasługują na to.
- Obaj uwięzili i okrutnie torturowali swoich byłych sojuszników po tym, jak dopuścili się wobec nich odrobiny nielojalności. Prometeusz, który został skazany przez Zeusa na wieczną śmierć z powodu pożeranej wątroby przez gigantycznego ptaka po tym, jak dał śmiertelnikom ogień Olimpu, oraz Mimir, który został przywiązany do drzewa i torturowany każdego dnia przez 109 lat przez Odyna po tym, jak próbował przekonać go, aby zaprzestał okrutnym działaniom przeciwko gigantom.
- Obaj uwięzili lojalnych synów za ich domniemane porażki. Zeus uwięził Hefajstosa w Hadesie, ponieważ Kratos zdobył Puszkę Pandory, a Odyn uwięził Tyra, ponieważ zapieczętowanie przez niego Jötunheimu i jego pokojowe postępowanie zostało uznane za porażkę w sprawie Asów.
- Obu im była przeznaczona śmierć z rąk Kratosa i jego rodziny. Zeusowi było przeznaczone zginąć z ręki Naznaczonego Wojownika, którym był sam Kratos, podczas gdy Odynowi była przeznaczona śmierci w paszczy Fenrira, który biologicznie był wnukiem Kratosa, ale nie zostało to naprawdę pokazane, ponieważ Odyn został zabity przez Sindriego.
- Obaj poprosili jedno ze swoich dzieci o zabicie potężnych istot. Odyn nakazał Thorowi zabić Jötnara, a Zeus rozkazał Kratosowi zabić Aresa.
- Obaj bali się Kratosa. Zeus bał się go, ponieważ przeznaczeniem Kratosa było zniszczenia całego greckiego Panteonu, próbując wszystkiego, co w jego mocy, aby go powstrzymać i położyć kres ojcobójstwu, tylko po to, aby zostać przez niego ostatecznie zabitym; Odyn z kolei bał się go z powodu jego działań związanych z Ragnarökiem, przyspieszając jego nadejście z powodu śmierci Baldura, zabijając również jego dwóch wnuków Magniego i Modiego, którzy zgodnie z przepowiednią mieli przeżyć nawet po Ragnaröku i jego ważnej roli w jego własnym upadku.
- Ostateczna walka z Odynem jest jedyną w całej serii, w której czwórka głównych bohaterów jednoczy swoje siły przeciwko jednemu wrogowi. Podczas gdy Odyn desperacko walczył o własne przetrwanie, Kratos, Atreus, Mimir i Freja słusznie walczyli z nim jako ze złem, które musiało zostać pokonane raz na zawsze.
- Ironią losu jest, że wysiłki Odyna, by zapobiec Ragnarökowi i swojej śmierci, można uznać za główny powód tego wydarzenia. Sprawiło to, że wielu mieszkańców Dziewięciu Światów żywiło ogromną nienawiść do niego i jego braci, w tym do Wanów, wilka Fenrira i gigantów.
- Wysiłki Odyna, by dowiedzieć się więcej o Ragnaröku i kontrolować go, spowodowały, że jednocześnie jeszcze bardziej stracił nad nim kontrolę. Interwencje Odyna zmieniły los Magniego i Modiego z przetrwania Ragnaröku do śmierci przed jego rozpoczęciem, podobnie, ingerencja Odyna spowodowała również śmierć Baldura wcześniej niż oczekiwano i spowodowała początek Ragnaröku 100 lat wcześniej niż przewidywano. Nowy gobelin wskazuje, że Odyn zmienił serię wydarzeń, prawie popełniając ludobójstwo Jotunów, co spowodowało, że ocalały Jotnar otrzymał nową przepowiednię o Jotunie, który pomści Jotnara, rozpoczynając Ragnarök. Krótko mówiąc, Ragnarök i tak miał nastąpić pomimo wysiłków Odyna.
- Jeśli chodzi o wydarzenia z God of War (2018), Odyn jest odpowiedzialny za spustoszenie pięciu z Dziewięciu Światów, tj. Midgard (poprzez jego skorumpowanie Walkirii), Niflheim (przez interweniowanie w dziełach Ivaldiego), Asgard, Vanaheim (przez wojnę Asowie-Wanowie) i Jotunheim (poprzez ludobójczą akcję Thora).
- Mimo, że Odyn pojawił się pierwszy i jedyny raz w God of War Ragnarök, to jest on głównym antagonistą z największą ilością czasu ekranowego w całej serii.
- Przez długi czas podczas produkcji gry, Odyn pierwotnie nie udawał Týra, który to naprawdę miał zostać uratowany w Svartalfheimie. Pomysł z podszywającym się Odynem nagle przyszedł reżyserowi do głowy i od tego momentu został wpisany w historię.