Uwaga! Ten złoczyńca jest Niekonsekwentnie Okrutny. Oznacza to, że jest on nikczemną postacią, która dopuściła się okropnych czynów i spełnia Nikczemne Standardy historii, w której się znajduje, jednak jej postępowanie jest zbyt niekonsekwentne, aby kwalifikować się jako Czyste Zło czy nawet Prawie Czyste Zło. Taka postać musi dopuścić się co najmniej jednej naprawdę poważnej i wyróżniającej ją zbrodni w fabule, ale jednocześnie musi mieć co najmniej kilka odkupieńczych cech (nawet nawrócenie), aby się zaliczać do tego miana.
|
Ponury Żniwiarz, znany też po prostu jako "Żniwiarz", jest jednym z wielu uosobień Śmierci; istotą, która była intensywnie wykorzystywana w okresie średniowiecza i zaczęła symbolizować śmierć, a także strach przed nieznanym. Dzisiaj Ponury Żniwiarz pozostaje najbardziej rozpoznawalnym i szeroko pojętym bóstwem śmierci w historii, chociaż tak naprawdę nie jest prawdziwym bóstwem, a jest to raczej symboliczna istota.
Historia[]
Koncepcja śmierci jako uosobionej istoty jest ponadczasowa, stara jak sam czas, ale ponura postać zakapturzonego szkieletu niosącego kosę nie była zbyt widoczna aż do średniowiecza. W czasach, gdy moralność była postrzegana jako kluczowa dla społeczeństwa, a strach przed nieznanym był wysoki, być może nie było zaskakujące, że największa tajemnica życia (śmierć) stanie się rywalizacją w średniowiecznym umyśle jako przerażające i zawsze obecne, upiorne widmo śmierci. Śmierć stała się znana z czasem jako Ponury Żniwiarz i chociaż neutralna siła budziła tak samo wielki strach w przeszłości, jak obecnie, tak dziś Ponury Żniwiarz jest postrzegany jako istota potrzebna, tak jak śmierć jest konieczna, aby uchronić ludzkość przed przeludnieniem.
Ponury Żniwiarz był postrzegany jako zbieracz dusz, posłaniec zmarłych i najważniejszy przewodnik, który przychodzi do wszystkich śmiertelników. Osądzanie dusz nie było zadaniem Ponurego Żniwiarza, ani też rolą istoty nie było pomaganie lub utrudnianie spraw śmiertelnikom. Mówiąc prościej, zadaniem Ponurego Żniwiarza było ukazanie się umierającym i poprowadzenie ich do ostatecznego celu, gdzie zostaną odpowiednio osądzeni przez wyższe siły.
Chociaż Ponury Żniwiarz zwykle przychodzi do tych, którzy już umierają, zauważono, że w rzadkich przypadkach Ponury Żniwiarz ma moc zabicia kogoś, chociaż istota czasami robi to ze złości. Ponieważ Ponury Żniwiarz pojawia się w niejasno ludzkiej postaci, istnieje wiele opowieści, w których istota może zostać oszukana lub przekupiona, aby uwolnić osobę (stąd prawdopodobnie pochodzi wyrażenie „oszukiwanie śmierci”). Jednak w większości postrzegano Ponurego Żniwiarza jako niemożliwego do uzasadnienia i nieuniknioną część bycia człowiekiem.
W kategoriach biblijnych Ponury Żniwiarz jest jednym z czterech Jeźdźców Apokalipsy o imieniu „Śmierć”.
Danse Macabre[]
„Taniec śmierci” lub „Danse Macabre” po francusku był średniowieczną alegorią o tym, jak śmierć jednoczy wszystkich ludzi, niezależnie od wieku i statusu społecznego. Został pokazany jako makabryczny spektakl, w którym Ponury Żniwiarz przywołuje mnóstwo martwych duchów do tańca wzdłuż ich grobów: popularne postacie w tym tańcu to papież, cesarz, król, młodzieniec i robotnik, wybrani, aby przypomnieć publiczności w czasach, gdy śmierć była pojęciem prawdziwie uniwersalnym i żaden mężczyzna ani kobieta nie byli chronieni przed jej uściskiem, była ona również wykorzystywana przez religijnych ludzi w średniowieczu do podkreślania głupoty ludzi, którzy cenili ziemskie dobra.
„Danse Macabre” był reprezentowany w niezliczonych formach sztuki, najpierw jako sztuka teatralna i wiersze, a następnie liczne malowidła ścienne i rysunki, głównie od XV wieku. W tamtych czasach sama liczba zgonów z powodu wojen, głodu i zarazy, związanych z trzema z Czterech Jeźdźców Apokalipsy, wywarła silny wpływ na ludzkie umysły, wywołując wiele refleksji na temat prawdziwej wartości życia.
Ta średniowieczna scena była również analogiczna do francuskiego przesądu, który mówił, że Ponury Żniwiarz wstawał każdego Halloween na cmentarzu w godzinę czarownic (o północy). Tam istota grała na skrzypcach i wzywała szkielety lub duchy wszystkich zmarłych do tańca, dopóki wschodzące słońce nie zmusi ich do wycofania się z powrotem do grobu. Ta legenda była inspiracją dla wiersza Henri Casalisa, znanego również jako „Danse Macabre”, który został przekształcony w utwór muzyczny francuskiego kompozytora Camille'a Saint-Saënsa w 1874 roku. Przyjaciel Saint-Saënsa, Franz List, zaadaptował go później na wersję graną na fortepianie.
Muzyka „Danse Macabre” jest obecnie niezwykle znana na całym świecie i wykorzystywana w wielu utworach o tematyce śmierci, a teraz jest wykorzystywana jako pewnego rodzaju melodia przewodnia podczas spotkań Ponurego Żniwiarza i duchów.
W kulturze popularnej[]
Ponury Żniwiarz jest postacią popularną w kulturze masowej, pojawiającą się w niezliczonych mediach, od telewizji i radia po komiksy i powieści. Czasami jest pokazywany z siekierą, a nie z kosą. Ponury Żniwiarz jest także głównym antagonistą horroru Oszukać przeznaczenie i zamiast tego nazywa się Śmierć. Jest przedstawiany jako złowroga siła ze złowieszczym planem zakończenia życia określonej grupy ludzi, którzy przeżyli katastrofę, którą jeden z członków grupy przewiduje przez przeczucie, zamiast być przedstawianym jako neutralna siła, dla której odbieranie życia jest konieczne.
Galeria[]
.png "Grim Reaper (AHS).png (307 KB)")
