Uwaga! Ten złoczyńca jest Niekonsekwentnie Okrutny. Oznacza to, że jest on nikczemną postacią, która dopuściła się okropnych czynów i spełnia Nikczemne Standardy historii, w której się znajduje, jednak jej postępowanie jest zbyt niekonsekwentne, aby kwalifikować się jako Czyste Zło czy nawet Prawie Czyste Zło. Taka postać musi dopuścić się co najmniej jednej naprawdę poważnej i wyróżniającej ją zbrodni w fabule, ale jednocześnie musi mieć co najmniej kilka odkupieńczych cech (nawet nawrócenie), aby się zaliczać do tego miana.
|
Mojżesz: Ramzesie.
Ramzes: I myślę, że nadszedł czas, abym dokończył robotę!
Mojżesz: Ramzesie!
Ramzes: I będzie wielki krzyk w całym Egipcie, jakiego nigdy nie było i nigdy nie będzie!
Mojżesz: Ramzesie, sam to na siebie ściągnąłeś.
—Ramzes podejmujący decyzję o dokonaniu ludobójstwa na Hebrajczykach i nieświadomie ogłaszający dziesiątą i ostatnią plagę; jego najsłynniejsza kwestia.
Faraon Ramzes II, lub po prostu Ramzes, jak jest powszechnie nazywany, jest głównym antagonistą drugiego pełnometrażowego filmu animowanego DreamWorks pt. Książę Egiptu, który jest oparty na Księdze Wyjścia.
Oparty na faraonie z wyżej wymienionej biblijnej opowieści o Mojżeszu, jest synem faraona Setiego I i królowej Tui, ojcem Amuna, adoptowanym starszym bratem Mojżesza i adoptowanym szwagrem Cypory. On i Mojżesz byli wychowywani jako bracia, aż do dobrowolnego wygnania Mojżesza po odkryciu jego prawdziwego dziedzictwa, po czym Ramzes został faraonem Egiptu, a wynikający z tego konflikt między nimi stał się głęboko osobisty.
W angielskiej wersji językowej głosu użyczył mu Ralph Fiennes, a w wersji polskiej Jacek Borkowski (głos) i Jacek Bończyk (wokal).
Biografia[]
Dzieciństwo i wczesna droga do władzy[]
Ramzes był małym dzieckiem, gdy jego matka Tuja odkryła niemowlę Mojżesza. W tym samym czasie jego ojciec Seti nakazał, aby wszyscy pierworodni chłopcy hebrajskich niewolników zostali wrzuceni do rzeki po tym, jak otrzymał wiadomość o przepowiedni mówiącej, że niewolnicy zostaną zjednoczeni pod przywódcą wybranym przez Boga. Młody Ramzes był u boku matki, gdy ta zabrała jego nowego braciszka na spotkanie z faraonem. Faraon zgodził się wychować niemowlę, a Ramzes najwyraźniej dzielił szczęśliwe dzieciństwo z Mojżeszem, akceptując go jak własnego brata.
Po prologu Ramzes i Mojżesz są nastolatkami skłonnymi do psot, szczególnie dzikich wyścigów rydwanów po mieście. Obaj bracia byli rywalami, ale pozostali dość życzliwi wobec siebie. Jednak ich ostatni wyścig rydwanów spowodował duże szkody w ich otoczeniu, rozwścieczając faraona Setiego, który był surowy wobec swojego najstarszego syna, nazywając go „słabym ogniwem”; obelga, która głęboko zraniła Ramzesa i będzie miała na niego wpływ w późniejszym życiu.
Jednakże niedługo później Ramzes został mianowany przez ojca księciem regentem (który został poruszony apelem Mojżesza w imieniu brata) i natychmiast mianował Mojżesza głównym królewskim architektem. Podczas uroczystości Hotep i Choi otrzymali rozkaz wręczenia Ramzesowi prezentu jako znaku szacunku dla nowego przełożonego, a dwaj arcykapłani zaoferowali Ramzesowi porwaną kobietę z plemienia pustynnego jako jego narzeczoną (lub, co bardziej prawdopodobne, konkubinę). Jednak ze względu na jej porywczą naturę Ramzes jej nie chciał i próbował oddać ją Mojżeszowi, co tylko ją jeszcze bardziej rozgniewało, na tyle, że ta zaczęła się bronić, dopóki nie zostanie upokorzona przez Mojżesza. Ramzes uważał to za zabawne i rozkazał strażnikom „wysuszyć ją i dostarczyć do komnat księcia Mojżesza” (chociaż Mojżesz ostatecznie ją uwolnił).
Później Ramzes nadzorował budowę wielkiej świątyni, gdy Mojżesz (który właśnie dowiedział się o swoim prawdziwym hebrajskim pochodzeniu) uderzył strażnika znęcającego się nad starym niewolnikiem i przypadkowo go zabił. Ramzes był zszokowany i zdezorientowany, po czym pobiegł za bratem, gdy ten uciekał; nie okazał większego zainteresowania śmiercią strażnika, a nawet powiedział Mojżeszowi, że jako członek rodziny królewskiej może dopilnować, aby o zbrodni nigdy więcej nie usłyszano. Jednak Mojżesz był za bardzo przepełniony żalem, po czym uciekł na pustynię, pozostawiając Ramzesa samego w Egipcie.
Przejęcie tronu[]
Podczas wygnania Mojżesza na pustyni Ramzes wstąpił na tron po śmierci ojca, a ucisk Hebrajczyków stał się gorszy, gdy Ramzes kontynuował budowę swojego nowego królestwa, zdeterminowany, aby wyrzeźbić dziedzictwo tak legendarne, jak dziedzictwo jego ojca. Kiedy Mojżesz w końcu wrócił, Ramzes był przeszczęśliwy i podszedł do przybranego brata, aby go objąć. Hotep i Choi szybko próbował jednak zepsuć spotkanie, nalegając, aby Ramzes wykonał wyrok śmierci nałożony na Mojżesza za zabicie strażnika; jednak Ramzes ich odprawił i ogłosił Mojżesza niewinnym wszystkich przestępstw, po czym mianował go księciem Egiptu. Niestety dla Ramzesa, Mojżesz został zobowiązany przez Boga, aby przeciwstawić się Ramzesowi i uwolnić hebrajskich niewolników, co wkrótce doprowadziło do konfrontacji między dwójką braci.
Konflikt z Mojżeszem i pierwsza plaga[]
Kiedy Mojżesz zamienił swoją laskę w kobrę jako swój pierwszy cud, Ramzes był rozbawiony (zakładając, że Mojżesz robi mu kolejny psikus, jak za czasów dzieciństwa) i kazał Hotepowi i Choiowi wykonać własny magiczny pokaz na oczach Mojżesza. Jednak niezauważona przez tłum kobra Mojżesza zjadła ich kobry, pokazując, że jego Bóg jest potężniejszy od magów.
Po tym wydarzeniu Ramzes gestem nakazał Mojżeszowi, aby poszedł za nim w odosobnione miejsce, aby porozmawiać sam na sam. Kiedy Ramzes zniknął z oczu opinii publicznej, rozmawiał z Mojżeszem bardziej otwarcie, pytając, co tak naprawdę robi. Mojżesz gestem wskazał na miasto i spytał, co widzi Ramzes; podczas gdy jego uwaga skupiała się na niewolnikach zmagających się z projektami budowlanymi, Ramzes skupiony był na pomnikach, świątyniach i innych budynkach zgromadzonych na jego polecenie, przyćmiewających te, które zbudował jego ojciec; twierdził, że „widzę większy Egipt niż Egipt mojego ojca”. Kiedy Mojżesz, przerażony, spytał, czy wie, kim był Seti, Ramzes stwierdził, że był wielkim przywódcą, usprawiedliwiając zarówno swoje własne działania, jak i działania Setiego, powtarzając, że jego ojciec odrzucił Hebrajczyków jako „niewolników”. Jednak był widocznie zraniony, gdy Mojżesz ujawnił, że jego powrót miał na celu jedynie uwolnienie niewolników, a nie ponowne zjednoczenie się z Ramzesem jako bratem; Ramzes był jeszcze bardziej zaskoczony, gdy Mojżesz oddał pierścień, który dał mu Ramzes, gdy awansował go na głównego architekta. Czując się zdradzony, Ramzes wpadł w złość, mówiąc Mojżeszowi „Nie znam tego Boga!” i że nie pozwoli uwolnić Hebrajczyków, a także wykrzyczał, że nie może pozwolić sobie stać się słabym ogniwem, jakim wcześniej opisał go Seti. Następnie Ramzes poinformował Mojżesza, że wszyscy niewolnicy mają mieć podwojony zakres obowiązków, obwiniając za to Mojżesza lub jego Boga, a nie siebie.
Kiedy spotkali się ponownie, Ramzes cieszył się przejażdżką łodzią po Nilu ze swoim synem, gdy Mojżesz ponownie żądał, aby uwolnił swój lud. Ramzes bezskutecznie próbował zignorować Mojżesza i natychmiast rozkazał swoim strażnikom, aby przyprowadzili Mojżesza do niego, gdy ten nalegał. Jego strażnicy weszli na brzeg i próbowali pojmać Mojżesza, tylko po to, aby Bóg spowodował swoją pierwszą plagę, zamieniając rzekę Nil w krew. Początkowo Ramzes był zszokowany tym pokazem mocy i żądał, aby Hotep i Choi wyjaśnili, jak to się stało. Kiedy dwaj magowie odtwarzyli cud za pomocą barwnika, strach Ramzesa ustępił i zaśmiał się, a następnie ostrzegł Mojżesza, że „ta daremna misja musi teraz zostać zakończona”, nieświadomy, że to dopiero początek.
Więcej plag[]
Konfrontacja dwóch braci osiągnęła punkt kulminacyjny, gdy Bóg zesłał na królestwo Egiptu osiem kolejnych plag. Chociaż cierpienie stopniowo stawało się nie do zniesienia, Ramzes robił się coraz bardziej wściekły i nieugięty, odmawiając poddania się żądaniom Mojżesza. W rezultacie mieszkańcy Egiptu cierpieli przez wiele dni i nocy, gdy plagi objawiały się w postaci żab, wszy, meszek (prawdopodobnie dzikimi zwierzętami), śmiercią bydła, ognistym gradem z nieba, bolesnymi wrzodami (na które cierpiał również sam Ramzes), szarańczą, a następnie ciemnością (oprócz slumsów, w których mieszkają hebrajscy niewolnicy).
Podczas nastania wielkiej ciemności Ramzesa ponownie odwiedził Mojżesz w świątyni. Obaj przypomnieli sobie wspólne chwile zabawy, a Ramzes pragnął, aby wszystko wróciło do stanu sprzed tego wszystkiego co nastąpiło później. Jego syn nagle pojawił się i zastanawiał się, dlaczego Mojżesz odtąd sprawiał Egiptowi tyle kłopotów. Mojżesz odpowiedział, że upór Ramzesa był prawdziwą przyczyną wszystkich kłopotów i błagał go raz jeszcze, aby pozwolił Hebrajczykom odejść, ostrzegając go, że jeśli odmówi, wydarzy się coś o wiele gorszego, co doprowadzi do utraty wszystkiego, co było mu drogie, w tym jego własnego syna. Ramzes nie chciał tego słuchać, stwierdzając nawet, że jego ojciec mógł mieć „słuszny pomysł” w postępowaniu z Hebrajczykami. Następnie stwierdził, że zamierza zabić pierworodnych synów Hebrajczyków. To zasmuciło Mojżesza, który powiedział Ramzesowi, że właśnie sprowadził na siebie ostatnią plagę. W ten sposób, z powodu pychy Ramzesa, Dziesiąta Plaga została uwolniona na Egipt. Anioł Śmierci zstąpił z góry jako złowieszcza, bezpostaciowa, mroczna luminescencja i zabiła wszystkie pierworodne dzieci królestwa, w tym syna Ramzesa, podczas gdy pierworodni Hebrajczycy zostali oszczędzeni.
Przytłoczony żalem Ramzes po prostu powiedział Mojżeszowi, że on i Hebrajczycy mają jego pozwolenie na odejście. Mojżesz próbował pocieszyć Ramzesa po jego stracie, kładąc mu rękę na ramieniu, ale ten wściekle się odsunął i żądał, aby Mojżesz go zostawił. Niedługo potem Hebrajczycy (wraz z kilkoma Egipcjanami) opuścili Egipt i rozpoczęli swój wielki exodus.
Ostateczna konfrontacja[]
Jednak Ramzes nie miał zamiaru pozwolić Hebrajczykom odejść i przysięgał, że wymorduje ich wszystkich w ramach zemsty, nawet jeśli oznacza to zabicie jego adoptowanego brata. Wyruszył przez pustynię, przypierając ich do muru nad Morzem Czerwonym, ciągnąc za sobą swoją armię królewską, a następnie szarżował na odchodzące zgromadzenie z zamiarem ich unicestwienia. Jednak Bóg zainterweniował, zsyłając słup ognia, aby powstrzymać Ramzesa i jego armię na tyle długo, aby Mojżesz mógł rozdzielić Morze Czerwone za pomocą swojej laski, po czym Hebrajczycy przeszli przez nie w pośpiechu.
Ostatecznie słup ognia rozproszył się, a Ramzes widział rozdzielone Morze Czerwone w oddali, co było ostatnią szansą od Boga, aby się odwrócić. Oszołomiony prawdziwą mocą Boga, Ramzes odmówił porzucenia swojej zemsty i kontynuował szarżę na rozdzielone morze, nawet gdy konie były przerażone i porzuciły żołnierzy. Jednak gdy Hebrajczycy dotarli do bezpiecznego miejsca po drugiej stronie, Bóg zamknął wodną drogę, którą Mojżesz utorował, topiąc armię Ramzesa, lecz Bóg samego Ramzesa oszczędził, rzucając go z powrotem na brzeg. Następnie wykrzyknął imię Mojżesza po raz ostatni w gniewie i smutku, złamany swoją porażką. Słysząc krzyki Ramzesa, Mojżesz współczuł stratom brata i pożegnał się z nim po raz ostatni, zanim odszedł z Hebrajczykami.
Los[]
Ostateczny los Ramzesa jest nieznany. Jego porażka zniweczyła wszelkie nadzieje na spełnienie oczekiwań ojca, ponieważ jego niepewność i duma doprowadziły do zdziesiątkowania jego królestwa, niezliczeni egipscy cywile zginęli z powodu plag, a większość jego armii utonęła w Morzu Czerwonym. Ramzes, który zgodził się uwolnić Hebrajczyków, spowodował również, że stracili oni niewolniczą pracę, co sprawiło, że mało prawdopodobnym jest, aby królestwo mogło zostać odbudowane (przynajmniej za życia Ramzesa). Decyzje te skłoniły nawet co najmniej dwóch Egipcjan do przyłączenia się do exodusu Hebrajczyków, ku rozczarowaniu Ramzesa, którego Bóg również oszczędził przed zamknięciem Morza Czerwonego i pozwolił im pozostać z przesiedleniem Hebrajczyków. Kłopotliwe położenie Ramzesa i brak koni prawdopodobnie uniemożliwiły mu powrót do Egiptu i najprawdopodobniej zginął. Nawet gdyby przeżył, wróciłby do zrujnowanego Egiptu i spędziłby resztę życia na odbudowie. Ironią losu jest, że jego obsesja na punkcie podtrzymywania dziedzictwa ojca doprowadziła do zniszczenia królestwa, które stworzył, i sprawiła, że stracił Mojżesza, jedynego członka rodziny, którego naprawdę kochał.
Osobowość[]
Ramzes jest przedstawiony jako postać tragiczna, jeśli chodzi o bliską relację, jaką miał z Mojżeszem w filmie i głęboko zakorzenione pragnienie, by nie być „słabym ogniwem” swojej rodziny. Jest uparty, zawzięty, bardzo troszczy się o honorowanie swojej dynastii i poważnie podchodzi do zostania kolejnym faraonem Egiptu. Jego okrucieństwo i upór zostały mu przekazane głównie przez ojca, który nauczył go trzymać się silnej woli i niezachwianego nastawienia; głównym celem Ramzesa było uzyskanie akceptacji i aprobaty ojca ponad wszystko inne. Ramzes również szczerze i głęboko troszczył się o swojego syna, Amuna (w musicalu West End został przemianowany na Seti II) i był całkowicie złamany przez jego śmierć z rąk plag Mojżesza. Spowodowało to, że stracił wszelką miłość, jaką czuł do swojego adoptowanego brata.
Na początku filmu Ramzes utrzymuje prawdziwą braterską więź z Mojżeszem i uważają się za bardzo bliskich, mimo że Mojżesz zwykle wpędzał Ramzesa w kłopoty swoimi wybrykami. Ramzes nawet oddaje się wygłupom, pomimo surowego rodzicielstwa jego ojca, a obaj bracia ciągle się ze sobą bawili, chociaż Ramzes brał na siebie więcej odpowiedzialności jako starszy brat. Później, gdy Mojżesz wraca po długim wygnaniu, Ramzes jest podekscytowany, że znów widzi swojego brata i natychmiast odrzuca próby oskarżenia go o przestępstwa przez Hotepa i Choia, ale potem bardzo się denerwuje, gdy Mojżesz mówi mu, żeby pozwolił odejść swojemu ludowi, głęboko zraniony tym, że Mojżesz wróci po swój lud, ale nie po swojego byłego najbliższego towarzysza. Przed ostatnią plagą Ramzes mówi Mojżeszowi, że chciałby, żeby znowu mogli być rodziną.
Pomimo wszystkich jego pozytywnych cech, nie da się dyskutować z faktem, że Ramzes ostatecznie zamienił się w żądnego władzy ciemiężcę, gdy został koronowany na faraona Egiptu. Jego bardziej współczująca strona zostaje zmiażdżona pod ciężarem obowiązków, a on staje się zdeterminowany, by zbudować dla siebie wielkie dziedzictwo, bez względu na to, ilu hebrajskich niewolników lub poddanych będzie pracowało do upadłego. Nawet jego królewska straż nie była odporna na taką kontrolę; w pewnym momencie stawia na nogi jednego z takich strażników, który zachorował, i daje mu kij, mimo że jest zbyt chory, aby strzec swojego króla, pokazując, że jest w pewien sposób tak samo dyscyplinarny i obsesyjnie kontrolujący innych jak jego ojciec, mimo że jest bardziej honorowy.
Po śmierci syna Ramzes stał się jeszcze bardziej bezwzględny niż wcześniej, a jego żal doprowadził go na skraj całkowitego szaleństwa. Nie tylko próbuje zabić Mojżesza i swoich byłych poddanych, ale lekceważy wszelką miłość, jaką miał do Mojżesza, obwiniając go o śmierć pierworodnych, a jego upór odstrasza jego brata z dzieciństwa, pozostawiając go bez prawdziwej rodziny, która mogłaby go pocieszyć, gdy najbardziej jej potrzebuje. Mimo to, choć stracił grunt pod nogami, nadal jest postacią tragiczną i być może nie zniżyłby się do tego poziomu, gdyby nie śmierć syna lub bezlitosne wychowanie go przez ojca.
Ciekawostki[]
- Jest to pierwsza animowana rola złoczyńcy w wykonaniu Ralpha Fiennesa.
- Podobnie jak jego ojciec, Ramzes jest utożsamiany z motywem lwa, gdy zostaje faraonem. W prawdziwym życiu faraonowie byli znani z posiadania dużych kotów, a lew był postrzegany jako symbol królewskości. W jednej ze scen Ramzes zasiada na tronie z głowami lwów po każdej stronie.
- Twierdzi również, że jest „gwiazdą poranną i wieczorną”, nawiązując do egipskiego boga Horusa, którego prawe oko miało być gwiazdą poranną, a lewe – gwiazdą wieczorną.
- Historycznie, prawdziwy faraon Ramzes II (lub Ramzes Wielki) słynie z zaprojektowania i zamówienia niektórych z największych projektów budowlanych całego okresu Nowego Państwa w Egipcie. Do najsłynniejszych z nich należą Wielka Świątynia Abu Simbel i kolosalna świątynia Ozyrysa „Ramesseum”, które stoją do dziś.
- Odzwierciedla to film, w którym ambicje Ramzesa, by budować cuda architektury, które przewyższą nawet osiągnięcia jego ojca, przy wsparciu hebrajskich niewolników, sięgają nawet momentu, w którym zostaje księciem-regentem i musi odbudować świątynię, którą on i Mojżesz omyłkowo zniszczyli.
- Podczas gdy faraon przedstawiony w Księdze Wyjścia nigdy nie został nazwany ani nawet opisany szczegółowo, Ramzes II jest jednym z najczęściej proponowanych historycznych odpowiedników faraona z tej historii, ponieważ „Ramzes” pojawia się jako nazwa miejsca kilkakrotnie w Piśmie Świętym. Słynny film Dziesięcioro przykazań z 1956 roku również obsadza Ramzesa II w roli faraona w swojej opowieści o Wyjściu. Ten sam wybór został dokonany w filmie Exodus: Bogowie i królowie z 2014 roku. Król Ramzes z Chojrak, tchórzliwy pies również wydaje się być oparty na Ramzesie II i faraonie z Wyjścia.
- Szacuje się, że w prawdziwym życiu Ramzes II miał około 200 żon, 96 synów i 60 córek (z czego 20 urodziło się do czasu koronacji na faraona). W filmie widać tylko jednego syna i nie ma żadnej z jego żon ani córek. Jednak obok tronu Ramzesa stoi kobieta, prawdopodobnie Nefertari.
- Możliwe, że Bóg go oszczędził, aby Ramzes mógł się nawrócić i stać się lepszym człowiekiem w przyszłości, albo też Bóg oszczędził go w ramach przysługi dla Mojżesza, który nie chciał, aby jego ukochany brat umarł. Bóg mógł też oszczędzić Ramzesa, aby pozwolić mu żyć z konsekwencjami działań jego rodziny lub aby Ramzes kontynuował swoje rządy i sprawić, by Egipt otrząsnął się po plagach.
- Ironią jest, że jego angielski aktor głosowy Ralph Fiennes jest w rzeczywistości młodszy od nieżyjącego już Vala Kilmera, aktora głosowego Mojżesza – różnica między nimi wynosi zaledwie 3 lata.
- Co ciekawe, Ralph Fiennes później użyczył głosu Lordowi Wiktorowi Quartermaine'owi w filmie Wallace i Gromit: Klątwa królika, który jest ostatnim filmem animowanym DreamWorks bez użycia grafiki komputerowej (ponieważ wykorzystuje animację poklatkową).