 |
Uwaga! Ta strona zawiera główne spoilery. Jeśli nie chcesz znać ważnych informacji na temat fabuły/elementów związanych z postacią, nie powinieneś czytać tego artykułu poza tym ostrzeżeniem: Nie ponosimy odpowiedzialności za żadne negatywne skutki, jakie te fakty mogą mieć na użytkownika chcącego jednak przeczytać ten artykuł.
|
 |
Uwaga! Ta strona może zawierać treści nieodpowiednie dla młodszych widzów takie jak: wulgarny język, brutalne obrazki lub podteksty seksualne. Jeżeli masz co najmniej 18 lat lub mocniejsza treść nie robi na tobie wrażenia, możesz bez problemu przeglądać tę stronę. W przeciwnym wypadku powinieneś ją zamknąć.
|
—Thorkell.
Thorkell jest jednym z antagonistów w mandze i anime Vinland Saga.
Thorkell, znany od najmłodszych lat dowódca Jomswikingów, po raz pierwszy pojawił się w bitwie pod londyńskim mostem, gdzie przeszedł na stronę Anglików, uznając walkę z nimi za całkowicie nudną i postanowił dodać im swojej siły w odparciu ataków swoich nordyckich krewnych. Później, podczas Ekspedycji Wschodniej, stał się jedną z głównych postaci.
W japońskiej wersji językowej głosu użyczył mu Akio Ōtsuka, a w wersji angielskiej Joe Daniels (Sentai) i Patrick Seitz (VSI).
Charakterystyka[]
Wygląd[]
Thorkell jest niezwykle wysokim mężczyzną, górującym nad każdym, kto go spotka, a także mającym bardzo umięśnioną i pokrytą licznymi bliznami po dziesięcioleciach bitew i wojen sylwetkę, ze szpiczastymi blond włosami podtrzymywanymi przez bandanę i małą brodą. Stracił czubki prawego palca wskazującego i małego w swoim pierwszym pojedynku z Thorfinnem, a później stracił lewe oko w drugim pojedynku, przez co zaczął później nosić opaskę na oko. Po spaleniu żywcem w roku 1019 jego włosy stały się kręcone. Ponad 30 lat temu, w roku 987, Thorkell miał w większości takie same cechy fizyczne jak obecnie, z tą różnicą, że był znacznie mniej umięśniony i miał krótsze włosy.
Osobowość[]
Thorkell to wesoły, kochający dobrą zabawę mężczyzna, zarówno w walce, jak i poza nią. Prawie zawsze się śmieje i uśmiecha. Pozbawiony walki na zbyt długi czas, staje się znacznie bardziej ponury i drażliwy. Niekoniecznie jest okrutny i nie wydaje się, aby sprawiało mu przyjemność zadawanie bólu, szczególnie słabszym przeciwnikom lub cywilom. Motywację ma jedynie do walki z ludźmi, którzy potrafią się obronić, głównie z wikingami i żołnierzami. Kiedy spotyka wroga bez broni, Thorkell jest gotowy dać mu nawet swoją własną, aby dać mu możliwość chwalebnej śmierci w walce i udania się do Walhalli, zamiast po prostu go zabijać. Podczas gdy zwolennicy Askeladda nie mieli nic przeciwko gwałceniu kobiet i zabijaniu cywilów, ludzie Thorkella nigdy tego nie robili. Zamiast tego po prostu korzystają z różnych przywilejów oferowanych za ich wysiłki w walce. Nie ma żadnych skrupułów, by nakazać swoim ludziom zabicie kompanii Askeladda, mimo że przeszli na jego stronę w nadziei, że oszczędzą ich siły Thorkella (chociaż ma to więcej wspólnego z faktem, że Thorkell nienawidzi tchórzostwa).
Thorkell uwielbia dreszczyk walki i bardzo lubi walczyć, twierdząc, że nienawidzi zatrzymywania w środku walki bardziej niż wycofywania się. Thorkell kocha bitwy i wojny do tego stopnia, że kiedy książę Kanut (obecnie król) zjednoczył Anglię, przyniósł pokój w kraju i awansował go do rangi hrabiego, napadał na domy ludzi znajdujących się pod jego hrabstwem, wtrącając się ze swoją broń, gdy tylko usłyszy walkę, do której może „przyłączyć się” z ekstremalnej nudy. Nawet zemdlał z szoku po tym, jak Kanut nakazał rozwiązanie wojsk (co oznacza, że Thorkell nie będzie już musiał walczyć pod dowództwem Kanuta), a jego podwładni wykrzyknęli, że Thorkell „umrze, jeśli zazna więcej spokoju”. Thorkell rzadko przejmuje się wynikiem bitwy lub decyzjami podjętymi przez jego przeciwników, co widać, gdy wymordował członków załogi Askeladda, nawet gdy się poddali. Nie przejmuje się także swoją przynależnością, z wyjątkiem przynależności do swoich ludzi, szybko zmieniając sojusze i zdradzając byłych sprzymierzeńców, o ile może stoczyć najfajniejszą bitwę, w zależności od tego, która strona jest słabsza. Nie dba o swój status w społeczeństwie, tak naprawdę dbają tylko o stoczenie porządnej walki.
Ilekroć Thorkell spotyka w swoich bitwach potężnego przeciwnika (przede wszystkim Thorfinna), woli walczyć z nim samotnie jeden na jednego na śmierć i życie, niż rozkazywać swoim ludziom go otoczyć i zaatakować. Uzna także każdego wojownika, który jest na tyle silny, aby przetrwać spotkanie z nim i nie pozwoli swoim ludziom w żaden sposób obrażać pretendenta. Można było to zobaczyć, gdy zabił jednego ze swoich ludzi za naśmiewanie się z Thorfinna. Nie lubi też, jak jego ludzie wtrącają się lub pomagają mu w którymkolwiek z pojedynków lub, jak to ujął, „plamią jego honor”. Jednakże jest skłonny przyznać się do porażki, gdy otrzyma dobrą walkę, co wskazuje, że jest po prostu człowiekiem, który lubi dobrą potyczkę, a nie tylko człowiekiem z nastawieniem „walka o zwycięstwo”.
Pomijając swoją żądną walki osobowość, Thorkell ma również pewne wątpliwości co do ścieżki, którą wybrał w życiu i nieustannie zastanawia się, co oznacza „prawdziwy wojownik”. Twierdził, że nie rozumie słów, które wypowiedział do niego Thors, a także dziwnego spojrzenia Thorsa, które, jak opisał Thorkell, „patrzy w odległe miejsce”. Często zastanawia się, czy może powinien był tego dnia pójść za Thorsem i opuścić Jormswikingów, aby przekonać się, co to znaczy być prawdziwym wojownikiem, i z niecierpliwością czekał, aż Thorfinn, który mieszkał z Thorsem po tym, jak opuścił Jormswikingów, poda mu odpowiedź. Był zawiedziony, gdy Thorfinn nie był w stanie odpowiedzieć i stwierdził, że „marnował czas spędzony z Thorsem”. Jednak po tym, jak Thorfinn zdecydował się zostawić przemoc za sobą, Thorkell był usatysfakcjonowany widząc, że „ma takie same oczy jak Thors”, choć nadal nie znalazł odpowiedzi na pytanie, co oznacza „prawdziwy wojownik”. Choć Thorkella nieustannie dręczyło to pytanie, nie pozwalał, aby stanęło to na drodze jego głodnego bitew trybu życia.
Ciekawostki[]
- Był on najpewniej wzorowany na swoim prawdziwym odpowiedniku, Thorkellu Wysokim.